Η ζωή
με τα χείλια σφιγμένα
συνεχίζεται..

Απο τη σφαγή στο Δίστομο

μεχρι τις σφαγες στη Συρία

και τις μικρες καθημερινες μικρες σφαγές μας
ένα τσιγάρο δρόμος



και η Ανοιξη
παλεύει αυτες τις μερες
να δραπετεύσει απο τα σφιγμένα χείλη
ενός τρελού καιρού
για να ερθει..


Καθε Ανοιξη περνάω
απο εκείνο το δέντρο στο σύνταγμα
εκει που ακουμπησε πριν απο 3 χρόνια
4 του Απριλη
ο Δημητρης Χριστούλας
κ πάτησε τη σκανδάλη
Και το βλέπω αν και γέρικο πολύ
να τεντώνεται κ να ανοίγει τα φυλλαράκια του
και να παίρνει εκδίκηση
απο οσα μας δολοφονούν καθημερινά..

Προχθές εκανα κοπάνα..
πήγα στο μυστικό παγκάκι μου στα ψηλά
και το βρήκα πνιγμένο στα λουλουδια και στα χορταράκια
Κανεις δεν το προτιμά μέχρι να προνοήσει ο δημος
και να το καθαρίσει απο τα χορτα- αλλά αυτο ευτυχως αργεί πολυ :)
Και έτσι οπως κάθησα ανάμεσα στις μαργαρίτες
κ τις παπαρούνες
κ τα χαμομηλια..
Μια ανάσα απο τις μέλισσες που μαζευαν γυρη τριγυρω μου
και ενα ζευγάρι πεταλούδες που ερωτοτροπούσαν  πετώντας
και ψηλα τα χελιδονια να τιτιβιζουν στις φωλιες μεσα στο βραχο
και ο κοτσυφας που ηρθε στο απεναντινο δεντρο κ μου τραγουδησε
κ ο ηλιος που με ελουζε
και τα μυρμυγκια που εφτιαχναν σειρες στο χωμα
και ο ουρανος τοσο γαλαζιος που ηθελες να κλαψεις

Και θυμηθηκα εκεινη τη κουβεντα του Ελυτη..


" την Ανοιξη.. αν δεν την βρεις, τη φτιάχνεις "..
και ετσι
για λιγες στιγμούλες
καθησα οκλαδον στο παγκακι
και ολάνθισα..

Γιατι ετσι το αποφάσισα εκεινη τη μέρα στο μαιευτηριο
όταν σταμάτησα για ενα δευτερόλεπτο τα κλάματα

Πως πρέπει μάθεις να ανθίζεις
με μια σταγονίτσα νερό
και μια σταλίτσα ήλιο μόνο
για να μπορεις
να υπερασπίζεσαι την ανοιξη.