Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

" Today I introduced myself 2my own feelings"..




απο τα ημερολογια(μου) καταστρωματος


( πλέι.. μην το φοβάσαι , επιπλέει)




Μπαινεις στη συναυλία.. κατάμεστος ο χωρος.
Το σύμπαν έχει επιλέξει νασαι μόνη απόψε
( κ ετσι η κολλητη σου παλευει με καποιο μικροβιο γρίπης)..

Μπαίνεις στο χώρο
βρίσκεις ένα σκοτεινό σημείο, καρφί κάτω απο τα ηχεία
ο ηχος εκει σε χτυπάει στο στήθος κ έτσι δεν το προτιμούν.
Πιο μεγάλος ο ήχος απο σένα, απειλεί τη συνοχή της μοριακής δομης σου.
Μα απόψε θα συντονισεις την ιδιοσυχνότητα σου μαζι του
κ θα πάλεστε παρέα τελεια..

Αρχίζει αυτό το τραγούδι- σε αυτη την εκδοχή οχι τη σοφτ..
Βάζεις τα χέρια στις τσέπες του τζην για να πετυχεις καλυτερη αεροδυναμικη
Ριχνεις τα μαλλια μπροστα- ευλογημενα τα μακρυα μαλλια, σου φτιαχνουν
καταφυγιο στο λεπτο- αποψε σου φτιαχνουν σκαφανδρο..

Κι αρχιζεις να χορευεις.. χορευεις.. χορευεις..
Χορευεις.. στροβιλιζεσαι
χορευεις.. αφηνεις το εδαφος
χορευεις.. ιπτασαι
χορευεις.. εκτοξευεσαι
χορευεις... αφηνεις πισω σου τη γηινη ατμοσφαιρα
χορευεις ..
...Και μπαινεις αυτανδρη συναισθημάτων στο βαθυ συμπαν..

χορευεις

και τα πιστευω σου, αυτά που πάντα προδίδονται

τα ονειρα σου , αυτά που ποτε δεν πραγματοποιουνται

αναπτυσσονται γυρω σου πολυχρωμα σα νεφελωματα
λαμπρά σαν αστέρια εκκατομυρίων ετών

Και εσυ κολυμπας με τον τροπο του δελφινιου ανάμεσα τους.
Και εκει μεσα στα συμπαντικά Υδατα
βουτάς μια καλή..!
κ πιάνεις τον Τίμιο Σταυρό σου
- αυτή τη γαμημένη ανεξάντλητη , απο γέννας ειδητική ροπη σου
να μάχεσαι για οτι πιστευεις μέχρι τέλους..
( σταυρός, τίμιος μεν, αλλά ωστόσω σταυρός )
την φιλάς κι επειτα την αφηνεις παλι ελευθερη
να συνεχισει αεναα , την διάττουσα πτηση της
μέσα στον αμνιακό Θόλο του Κόσμου.

Χορευεις.. προσγειώνεσαι απαλά
μέσα στα μποτάκια σου

Το τραγούδι τελειωνει
Φευγεις απο τη συναυλία πριν το τελος
Εξάλλου .. εσύ.. ποτέ δεν ήρθες για τη συναυλία
για 1 τραγούδι ήρθες :)


* καμια φορά
όταν όλα πάνε στραβά
οταν τιποτα δεν μου βγαινει..
θυμάμαι την εικόνα του πατέρα μου
να χορευει κ τον διονυσιου να τραγουδάει
"ασ'τον τρελό στην τρέλα του"
κ σκέφτομαι πως στην τελική..
αμα τα ονειρα σου δεν μαλώνουν με την πραγματικότητα σου
όπως ο σκύλος με τη γάτα
τότε δεν ειναι ονειρα ρε φιλε, είναι βόλεμα.
Να μην τα εξημερώνουμε τα ονειρα μας ρεεεεεεεεεε!!!!!!
να τα αφηνουμε αγρια
να βγάζουν νυχια κ να γαυγίζουν
στη συνήθεια :)





ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!
την παραπάνω "συμβουλή" φίλε αναγνωστη
"μην την προσπαθησετε σπιτι σας"
που λένε κ οι κασκαντερ
γιατι ... μπορεί στην τελική να λέω απλά μαλακιές

:)




...(  η φωτο μου δόθηκε απλόχερα απο το σύμπαν
την τελευταια φορά που καταδεχτηκε να μου μιλησει
κ γι'αυτο τη γουστάρω πολύ κι ας ειναι απο κινητο :)





Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014





διαβάζοντας απο τον Καπεταν Μιχαλη του Καζαντζακη..







"Είχε στυλώσει τα μάτια του ο Καπετάν Μιχαλης κ κοιταζε..
το αλογο περνουσε από  μπροστά του, ναζλίδικο, 
σπαρταριστό με όρθιο λυγερολύγιστο λαιμό, 
σα μαύρος κύκνος. 
Στράφηκε είδε τον καπεταν Μιχαλη, το ματι του επαιξε, τον γνωρισε , κοντοστάθηκε μια στιγμη κ χλιμιντρισε. Εκαμε ένα βημα ο καπεταν Μιχάλης , δεν κρατιόταν πια, εκανε άλλο ένα. Ζύγωσε το άλογο, η απαλάμη του λαχτάρισε να το αγγίξει, 
να νιώσει τη ζεστασια του κορμιου του, 
να γεμίσει αφρους η φούχτα του… 
Απλώθηκε η βαριά απαλάμη του Καπεταν Μιχάλη στο μουσκεμενο φαρδυ στήθος με το γιορντάνι κ τις γαλαζόπετρες.. χαιδεψε αρπαχτα το λαιμό, τα ρουθούνια , το κούτελο, 
χωθηκε μεσα στην ογρή χαίτη, 
σούρθηκε αχόρταγα, λαχταριστά στη ράχη, στα καπούλια, κατέβηκε στην αχνιστή κοιλιά, δεν χόρταινε, 
θαρρείς κ ήθελε η απαλάμη ετουτη να φαει το άλογο.
Και το περήφανο χαριτωμένο θεριό αναλύγιζε το λαιμο κ χαίρουνταν αχορταγο κι αυτό, το πολυκάτεχο χάδι του αντρούς.
Γυρισε το μεγαλο του χνουδωτο ματι, τον κοιταξε κ με τα ρουθουνια του χαδεψε κι αυτό το σκυμμένο κεφάλι κι αναφρούμαξε φυσώντας απάνω στ’αντρίκια μαλλιά τη ζεστή ανάσα. 
Κι άξαφνα για να παιξει πήρε με τα’ακραχείλια του το μαύρο μαντήλι του καπετάν Μιχάλη, το σήκωσε αψηλά, το τιναξε στον αγέρα κ δεν ηθελε πια να του το δωσει. Κόχευε το αλογισιο ματι, παιχνιδιάρικο τον μαυρογένη μπροστά του, κι αυτος ενιωθε την καρδια του να λιώνει, ποτέ το μάτι του δεν κοιταξε με τοσο καμάρι άνθρωπο. 
Αρχισε να του μιλάει χαιδευτικα, σιργουλευτα κ το άλογο χαμήλωσε το λαιμό σα ναθελε να ακουσει, κ τριβουνταν χαδολογούμενο απάνω στους αντρικούς  ώμους.  Απλωσε ο καπεταν Μιχάλης το χέρι του πεταχτά , αρπαξε από ταχειλια του αλογου το μαντιλι του κ το τύλιξε πιτσιλισμενο με αφρους όπως ηταν στα μαλλια του.."

 

 
.. κι ας είναι έτσι πάντα το σμίξιμο
ανάμεσα σε έναν αντρα κ μια γυναίκα..