Πέμπτη 21 Ιουλίου 2022

The Game

 

 

Το πένθος που λες εχει σταδια ακριβως οπως ενα παιχνιδι πολυ ψαγμενο και πολυ μελετημενο. Και οπως σε ολα τα παιχνιδια η πρωτη πιστα ειναι η πιο σοκαριστικη, αυτη που σε βαζει στον κοσμο και στη φιλοσοφια του Παιχνιδιου..

Η τελευταια ειναι η πιο επικινδυνη.. Εκει η που θα λυτρωθεις η που θα νικηθεις..


Λενε πως η πρωτη πιστα ειναι η Αρνηση.. εξαρταται.. γιατι αν εχεις ερθει προσωπο με προσωπο με την αγρια σιωπη του θανατου , δεν τιθεται θεμα αρνησης. Τιτανοτεραστιο το Σοκ. Δεν υπαρχει η πολυτελεια για αρνησεις.

Βουτας κατευθειαν στην πιστα 2 : Πονος ! ..αφοπλιστικος , δυνατος πονος του οποιο το κεντρο αδυνατεις να εντοπισεις. Δεν νομιζω πως μπορω να το περιγραψω διαφορετικα.. θυμησου τον μεγαλυτερο ερωτα τη ζωη σου οταν χωρισατε και πολλαπλασιασε εις τη νιοστη.. Η οταν εχασες το αγαπημενο σου ζωακι και επισης πολλαπλασιασε.. Και παλι μακρυα θα εισαι.

Η πιστα κραταει πολυ αλλα καποια στιγμη το ενστικτο επιβιωσης σου κλεινει δακρυα, οδυρμους, αυτοκαταστροφικες αναπολησεις πανω απο φωτογραφιες και ρουχα γιατι το σωμα σου στελνει SOS στο μυαλο σου.Εισαι λιγο πριν τα τιναξεις.

Επομενη πιστα 3 : Ενοχες ! Απιστευτη πιστα για πολυ δυνατους Παικτες..

Φιλε .. δεν περιγραφεται. Στα πρωτα μερη της πιστας η ενοχη αφορα στο πως θα μπορουσες να αποτρεψεις το γεγονος- λες και εισαι Θεος ενα πραγμα. Οσο πιο βαθεια προχωρας το πραγμα γινεται βαθια υποσυνειδητο.. Θα νιωσεις ενοχες ακομα και για την πιο μικρη μαλακια που ειπες ή εκανες ή που δεν εκανες :)

Η πιο βασανιστικη, σαδιστικη και βιαιη πιστα του παιχνιδιου..

Πιστα 4 : η Ελλειψη ! 

Πως να περιγραψεις την ελλειψη, ειναι σαν να προσπαθεις να περιγραψεις το Κενο. Σου λειπει.. Ολα τα τραγουδια στο ραδιοφωνο, ολες οι σειρες και οι ταινιες, τα ονοματα που θα ακουσεις, προσωπα που θα σου θυμιζουν. Ηχοι, μυρωδιες..

σε αυτη την πιστα ο Δημιουργος του παιχνιδιου σε γυρναει σε μερη που εζησες με αυτον τον ανθρωπο, σε γειτονιες, σπιτια.. Εστιαζεις στην τεραστια τρυπα που αφηνει στη ζωη σου ( και η οποια θα μας απασχολησει κ στην τελευταια πιστα.. δωσε βαση σε αυτο που λεω..!)

Αν ο ανθρωπος που εφυγε ειναι η Μανα σου.. σε αυτο το σημειο θα νιωσεις να σου λειπει ο τροπος που σε αγαπουσε.. κανεις δεν μπορει να σε αγαπησει με αυτον το τροπο.. και θα σου λειπει να λες τη λεξη μαμα. Σε αυτη την πιστα βοηθαει πολυ η επισκεψη σε ανοιχτα μοναχικα μερη οπου αν φωναξεις Μαμααααα με ολη σου τη δυναμη κανεις δεν θα σε ακουσει ωστε να καλεσει τους κυριους με τις ασπρες ποδιες !! :)

 

 

Πιστα 5 : η Καταθλιψη !

Η μητέρα των μαχων.. 

Εδω φιλε μου αρχιζουν και τελειωνουν τα πραγματικα Μεγαλα Κυματα.. Εχεις πια συνειδητοποιησει πως ο ανθρωπος σου εφυγε για παντα.. δεν υπαρχει πουθενα, ουτε στα νεκροταφεια που το συστημα σου προτεινει να τρεχεις.. ουτε σε καποια μεταφυσικη επικοινωνια, ουτε μεταμψυχωμενο σε καποιο λουλουδι, πεταλουδα, ανοιξιατικη ριπη ανεμου, βροχοσταλα, χιονονιφαδα κλπ κλπ κλπ. Δεν θα τον ξαναδεις ποτε.. Τουλαχιστον οχι με τον τροπο που χρειαζεσαι εσυ αυτη τη στιγμη του πενθους. Θα μαθεις να ζεις με το τραυμα στο στηθος.. Θα ξερεις να το καλυπτεις ή να το ξυνεις.. αλλα η ουσια θα παραμενει. Εφυγε..!

Και ενω εχει περασει τοσος καιρος απο την κακια εκεινη μερα.. ισως και χρονια.. ξαφνικα ολα ειναι ανοστα, αγευστα, δεν εχεις κεφι ουτε για να ζησεις ουτε για να πενθησεις, εισαι απολυτα και βαθια κουρασμενος , σε κοντρα με την παρτη σου, σε εχθρα με το μυαλο σου. 

Μπαινεις νυχτα και μονος σου απενεργοποιεις την  Ασπιδα του Εντερπραιζ ( που λεγανε κ στο Σταρ Τρεκ)

Κανεις δολιοφθορες στο αμυντικο σου συστημα!

 

Και εδω αν εχεις δωσει βαση στην τρυπα/κενο που αφησε η απουσια του ανθρωπου σου , αυτη που σου ελεγα παραπανω παιζει κ να την βγαλεις την πιστα. 

Αν οχι βραστα..

Οι τρυπες τετοιου ειδους ειναι ανοιγματα, ειναι πυλες.. Απο εκει θα τρυπωσει το πιο βαθυ σου Σκοταδι.. Με καποιο τροπο εκει οι ζωες του Παιχτη μηδενιζουν και το inventory αδειαζει απο οπλα και βοηθηματα. Το μεγαλυτερο ζορι ειναι οτι λιγο πριν .. ο Αρχιτεκτονας του Παιχνιδιου σε εχει καθυσηχασει με καποιο τροπο πως ολα βαινουν καλως!!!! 

Και ξαφνικα.. η πυλη ανοιγει , το Σκοταδι ξεχυνεται και εσυ εισαι μικρουλα , μονη και αοπλη σε μια απο τις πιο υπουλες και πονηρες πιστες απο καταγωγης κοσμου.

 Αν εχεις διαβασει τη Νεκυια της Οδυσσειας, αν εχεις μελετησει την αρχεγονη μαχη αναμεσα σε Σκοταδι και Φως.. βαζεις το γουωκμαν στα αυτια..( βλεπε Stranger Things / Kate Bush- Running up that Hill σκηναρα) και εχεις ολιγες ελπιδες. Ειναι σημαντικο να βρεις τον Ηχο που θα σε βοηθησει να ξαναβρεις το Μονοπατι προς το Φως, ειναι μεγιστη μανδολα το "walkman" ! 


 


- Και για οσους θα πουν μα καλα ρε κοπελια τι μαλακια ειναι αυτη που μας πετας για το Stranger Thing.. Φιλε μου θα σου πω οτι απο προσωπικη μου εμπειρια το Καλο παντοτε εχει την ταση να σε βοηθαει.. Αν κ εφοσον εχεις καναλια ανοιχτα και εισαι σε εναρμονιση με το Συμπαν θα λαβεις σημαδια και οπλα. Και αυτα τα σημαδια ερχονται απο τα πιο ταπεινα και ακυρα μερη. 

Προς θεου μη σταματησεις να επικοινωνεις με τον Κοσμο , με το Φως και με το Καλό.. μην σνομπαρεις, μην βαριεσαι να ακουσεις, μην σταματας να μελετας και να ψαχνεις ακομα και στα ταπεινα..

Ε.. και αν εχεις ακουσει και ολιγον epic metal στα νιατα σου.. βοηθαει :) -




 

Και για να κλεισω λιγο αισιοδοξα..

Να υπενθυμισω πως η Ζωη εχει τεραστια Δυναμη..

Αν αντεξεις την πιστα του Σκοταδιου..

ερχεται και σου σπαει την πορτα για να σε σωσει..


 



 

Τρίτη 5 Ιουλίου 2022

Stranger things

 

 

 ( το κείμενο να διαβαστεί παρακαλώ με τη μουσική στο τέρμα )








 

Πάντοτε ψυχανεμιζόμουν οτι η γενια του '80 κατι το σπεσιαλ είχε..

Οχι επειδη είναι η γενιά μου.. Αλλά μας δόθηκαν "όπλα" σε εκείνα τα χρόνια

που μόνο αν είσαι μέρος αυτής τη γενιάς μπορείς να βρεις στην φαρετρα σου..

Και άραγε λες να μην το ήξερα πως ένα γουώκμαν με τη σωστή κασσετα

μπορεί να σου σώσει τη ζωή;

Το ξέρω γιατί το έζησα..

Ισως όμως να ξεχνάς.. πως μια παρέα με ποδήλατα, μια μεταλ ηλεκτρική κιθάρα, 

το σπαθί του Κόναν του Βάρβαρου, η Μουσική, η παγίδα φαντασμάτων των Goastbusters, τα πρώτα μπλουζ στα πάρτυ, τα επιτραπέζια, τα ουφάδικα..

Και όλα όσα σε ενηλικιώσαν.. μας ενηλικιωσαν..

Ισως είναι τα τελευταία όπλα που μας δόθηκαν λιγο πριν η πραγματική μουσική πεθάνει, λιγο πριν οι αξίες πάνε περίπατο..

Δεν θα πω πολλά.. Οποιος είδε τη σειρά είναι τυχερός.. 

Οποιος είδε τη σειρά και ανήκει στα '80ς κατάλαβε ..








Τρίτη 28 Ιουνίου 2022

απόδραση

 

 *



 

 https://www.newsbeast.gr/greece/arthro/8742066/vinteo-ntokoumento-i-stigmi-pou-to-skaei-o-chibatzis-apo-to-attiko-parko

 

 "..Ο ιδρυτής του Αττικού Πάρκου είπε πως γίνεται έρευνα για το πώς διέφυγε από το χώρο με τους χιμπατζήδες το ζώο, ενώ υπάρχουν τρεις σειρές από ηλεκτροφόρα καλώδια και μια τάφρος με νερό."

 

 (* τις φωτογραφιες τις τραβηξα πριν απο πολλα χρονια στο αττικο παρκο )




Παρασκευή 29 Απριλίου 2022


 

Κάθε τέτοια μέρα θυμάμαι με άρχιζε η μάνα μου στο μπιρι-μπιρι...

Να μου διηγειται την ιστορια του θαύματος που με γέννησε.. κάτι σαν μια μεταφυσική ιστορία

της προσωπικης μου κομοσγονίας..

Πως ειδε το όνειρο με την Παναγία, πως με έταξε κλπ κλπ κλπ

Και θυμαμαι με θλιψη τον εαυτο μου να την μαλωνω.. ωχ ρε μανα τα ιδια και τα ιδια.. 


Τώρα που η μαμά έφυγε.. δεν υπάρχει κανείς να μου διηγηθει αυτη την ιστοριουλα..

Και νομιζω οτι αυτό ακριβως συμβαινει με τους γονεις μας οταν φευγουν..

Παιρνουν μαζι τους τη διηγηση της γεννησης και των παιδικων μας χρόνων..

Ολες εκεινες τις εμπειριες που δεν τις θυμομαστε απο πρωτο χερι..

Οι πρώτες μας λεξουλες, τα πρωτα μας πονάκια, το πρωτο δοντάκι, τα πρωτα μας παιχνιδακια..

Κι εκεινα τα πρωτα πρωτα βηματα.. εκεινη την εποχη που πρωτοπερπατησαμε

 και οι γονεις μας δεν ξεχνανε ποτε..


Δεν ζει η μανα μου να μου διηγηθει ξανα και ξανα 

εκεινο το πρωτο αποφασιστικο βημα μου στη γη..

Ομως φροντισε το συμπαν , ο κοσμος, η ροη ή ισως και η μαμα μου απο καπου ψηλα..

να μου στειλει τραγουδακι για τα βηματα που συνεχιζουν..

Γιατι ναι συνεχιζουμε να περπαταμε.. 

 


κι ας κουραζομαστε καποια στιγμη κι ας ξαποστενουμε..

 


 

Κυριως περπαταμε..



ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΠΑΤΑΩ

Απ’ την κοιλιά της μάνας μου με φόρα ξεπετάχτηκα
Δεν βύζαξα δεν έκλαψα,ξεκίνησα μεμιάς να περπατάω

Στιγμή από τότε δεν σταμάτησα
Πόλεις,χωριά,βουνά και θάλασσες περπάτησα
Κι ακόμα περπατάω

Τόπους πικρούς μικρούς κι απέραντους περπάτησα
Όλους τους πόνους τους συνάντησα
Κι ακόμα περπατάω

Μ΄ άγρια θεριά και τρυφερούς ανθρώπους βρέθηκα
Γλέντησα κι έκλαψα μαζί τους μα δεν στάθηκα
Πιο πέρα είχα να πάω

Σαν τραγουδούσαν οι σειρήνες κι εγώ δέθηκα
Του ορίζοντα τα βάθη ερωτεύτηκα
Κι ακόμα περπατάω

 
Με δαίμονες με ειδήμονες και με σοφούς κουβέντιασα
Μα με τα λόγια δεν ξεδίψαγα
Πιο πάνω είχα να πάω
 
Τη νοστιμάδα των λωτών δεν την ορέχτηκα
Τον δρόμο που θυμόμουν εμπιστεύτηκα
Κι ακόμα περπατάω

Σκληρά σκοτάδια μ’ εμποδίζανε και γέλαγα
Μ’ ένα τραγούδι μου τα έσπαγα
Κι ακόμα περπατάω

Ακόμα και στην άκρη του γκρεμού σαν έφτασα
Δεν δίστασα, δεν δείλιασα ,είπα δεν σταματάω
Κι όσοι με είδαν να γκρεμίζομαι γελάστηκαν
Απ’ τ’  άσπρα σύννεφα κρεμάστηκα κι ακόμα περπατάω