μπακοτερμα

Καθε καινουργια λυπη που μπαινει
μεσα μας
ειναι οπως στο σπιτι η σκονη
καθεται απαλα πανω στην προηγουμενη

Επειτα απο λιγο καιρο τα επιπλα
τα χρωματα κ τα σχηματα κρυβονται

ομως μπορεις ολο κ πιο ευκολα
να γραψεις το ονομα σου

απο ολες τις χαρές
αυτές που περισσοτερο αγαπαω
ειναι οι αναπαντεχες
αυτες που στριμώχνονται αναμεσα στις λυπες
κ ερχονται λαθραια

αυτες που οταν η αμυνα σερνεται
παιζουν μπακοτερμα
κ σωζουν την κατασταση



ή οπως το Χερι του Θεου...

επεμβαινουν στο 51 κ σκοραρουν
κλεινοντας σου το ματι
διορθώνοντας τη συμπαντικη αδικία
ετσι ωστε να σε παιρνει 3 λεπτακια μετα
να πετυχεις το Γκολ του Αιωνα ;)

Μια απο αυτες τις μερες
θα ερθει μια χαρα αναπαντεχη
δεν μπορει..

ειναι η στιγμη
που σκουπιζεις το κατανα που φυλας για τις λυπες
το βαζεις στη θηκη του
κ πας μια βολτα στον καθαρο αερα :)

εξαλλου
καλο ειναι να μαθεις
απο μικρη
πως η μονη νεραιδα που θα σε φυλαει
εισαι εσυ...


Οταν παψεις να ελπιζεις στα παραμυθια
ειναι η στιγμη που κοιτας ψηλα
εκει που το χερι του θεου
γινεται νεφελωμα

Ειναι η στιγμη που αρχιζεις
να φτιαχνεις ιστοριες...

έχω κ'γώ μια νεραιδα στο σπιτι μου...











πανω στη στεγη










μέσα σε ενα φορεμα που καιγοταν

Οταν ήμουν παιδί.. πάντα σε συναντούσα τα καλοκαίρια.

Ερχοσουν κ μας εβρισκες απροειδοποιητα στις διακοπές στη Κάρυστο.

Ειχες ενα μποέμικο ντεσεβω πορτοκαλί που όταν ανεβαίναμε στο Κάστρο

νόμιζες πως εκείνος ο τρελός ο καβοντορίτικος αέρας 

θα το κάνει να πετάξει.

Ολο απο ταξιδι ερχοσουν κ πάλι για ταξίδι εφευγες.. 

Αφορμη εβρισκες πάντα για να κάνεις χιλιόμετρα

Οταν παράτησες τη δασκαλιστικη εδρα στη Σιβατανιδειο 

για να πας να δουλεψεις σε εκεινη τη κατασκευαστικη 

που σε εστελνε σε ολο το κοσμο.. ο παππους λεει

βροντηξε κ αστραψε απο το θυμο. 

Ομως εσυ δεν ηθελες να γινεις δασκαλος,

δε σε ενοιζε η σιγουρια ο κ σταθερος μισθος, 

ηθελες να μεινεις για παντα μαθητης κ ταξιδιώτης..

Κ εφτιαξες ετσι σπιτια κ κτιρια κ ξενοδοδοχεια 

απο τον Εβρο μεχρι την Κρητη.

Και απο το Ιραν μεχρι τη Σαουδικη Αραβια. 

Παντα ειχες ενα σωρο ιστοριες να μας λες... 

Πως πινουν τον καφε τους οι Βεδουινοι, 

τι αισθηση εχει η αμμος στη ερημο, 

ποσο ζεστη ειναι η Ερυθρα θαλασσα οταν κολυμπας, 

πως φτιαχνουν οι γιαγιαδες τυρι στα χωρια της Κρητης, 

πως μυριζει ο αερας οταν πλησιαζεις τα συνορα. 

Τις θυμαμαι τις ιστοριες ολες να ξερεις..

Θυμαμαι την αγαπη σου για τη φυση

την παιδικη χαρα που ενιωθες οταν εκοβες τον καρπο

κατευθειαν απο το δεντρο κ τον ετρωγες

οταν ψαρευαμε κ ανεβαζα πιο πολλα ψαρια απο σενα :)

- εκεινη τη φορα που εριχνα κρυφα 

πισω στο νερο τα ψαρια που επιανες

γιατι τα λυπομουν κ βρηκες το κουβα σου αδειο

μονο με θαλασσονερο :))))

οταν μαζευες χορτα κ ερχοσουν σπιτι κι ανοιγε φυλλο η μαμα

κ τα εφτιαχνε πιτα κ 

κ εκεινα τα μακαρονια τα χειροποιητα τα καρυστινα.

Θυμαμαι κ τα ασχημα που περασες κ σε πικραναν

θυμαμαι τα παντα..

Τα τελευταια χρονια ταξιδευες λιγοτερο κ ερχοσουν συχνοτερα..

Κ γελουσα με τη μανα μου που σε εβλεπε καθε φορα 

σαν το μικρο της το αδερφακι 

κ ολο σε νταντευε κι ας ειχατε ασπρισει κ οι δυο.

Δε ξερω πως να σου εξηγησω ποσο πληρης νιωθω 

που τα τελευται χρονια  δεθηκαμε

κ σε γνωρισα.. που ανταλλάξαμε βιβλια κ μου μαθαινες αρχαια ελληνικα 

κ αμπελοφιλοσοφουσαμε με τις ωρες

κ μου εδειχνες τους πινακες σου ακομα κ πριν τους τελειωσεις.

Κι οποτε κι αν ενιωσες πως σε χρειαζομαι θειουλη ησουνα παντα εκει. 

Οπου κι αν βρισκοσουν.. 

Και ετσι ειναι η πρωτη φορα 

που χανοντας καποιον απο την οικογενεια 

αισθανομαι πως χανω κ εναν καλο φιλο.

Μεγαλο κ σοφο..

Θελω ναρθω να σωσω τα βιβλια σου κ τους πινακες σου κ τα σχεδια...

Αλλα η γραφειοκρατια δεν με αφηνει.

Κ ξερω πως ο ανθρωπος που θα τα παρει δεν θα τα σεβαστει θα τα πεταξει.

Εσωσα ομως μια φωτογραφια που στη φυλουσα εκπληξη

κι ολο ελεγα να στη δωσω οταν ερθεις

Ειναι ο παππους ο Αυγουστής

οταν εχτιζε την Αγια Τριαδα , κοντα στον Αητο

- το πιο αγαπημενο χωριουδακι μας στην Καρυστο :)

Η μαμα ελεγε παντα 

ο θειος ο Χρηστος 3 πραγματα πηρε απο τον παππου

το μποι, το επαγγελμα κ την ξεροκεφαλια.

Συγνωμη μωρε θειουλη 

που αμελησα να στη δωσω τη φωτογραφια

δεν τοχα σκεφτει οτι θα εφευγες τοσο νωρις

να πας να βρεις τον πατερα σου

για να χτιζεται σπιτια στον παραδεισο ...

το τραγουδακι ειναι δανεικο
οταν το πρωτακουσα το συνεδεσα
με τη θεια
αλλα τωρα που ειστε παρεουλα
δεν θα εχει προβλημα να το μοιραστειτε

γιατί ειμαι αλήτης κι οχι επινόημα δικό σου

Αδύνατον να πηγαινεις μονιμως καταστηθα στη λυπη
να κοιτας καταματα οτι σε απογοητευει ξανα κ ξανα
να υπερασπιζεσαι μεσα σου
οποιον δε σε σεβεται αρκετα ωστε να σε υπαρσπιστει μεσα του
Καποια στιγμη γυρνας πλατη...
οχι οτι κ ετσι δε θα σε χτυπησουν

δεν περιμενεις ομως πια την πλημμυρα για να ξεδιψασεις...
θα πας στο ρυακι
κ οποιοςκαταλαβαινει
θα σε βρει εκει

γυριζεις πλατη
κι ισως καποια στιγμη
να ακουσεις ενα σφυριγμα
που θα αξιζει τον κοπο
να γυρισεις προς το μερος του

Επιτέλους γυρνάω σελίδα,
ανέλπιστο δώρο από ένα λαό χωρίς ελπίδα.
Του κοπαδιού η αφροσύνη με στολίζει με μίσος
γιατί ξεστόμισα βλασφήμιες για τα ιερά τους, ίσως.
Εγώ δε χωράω πουθενά τραγουδιάρη μου.
Αρνιέμαι, σ' αυτή τη γη να μπει το κουφάρι μου.
Δεν αφήνω ενέχυρο τους στίχους μου σε κανένα σας,
για λίγο από τη μέθη και το ψέμα σας.
Οι ήρωες μου είναι όλοι νεκροί, έτσι κι αλλοιώς
Τι τύχη να χω μ' εσάς ο φωνακλάς ο μισερός;
Είμαι γέρακας άφτερος κι αν θες να ξέρεις τα φτερά μου
κοπήκαν κάποτε από κάποιους σαν και σας στο αρχίνημα μου κι όμως χαρά μου.
Σα λιόπετρος ξενομερίτης έχω κοντά μου,
μνήμες, απ΄τα λεύτερα όλης της πλάσης.
Χαλάλι εμένα, αυτές πως θα τις δικάσεις;


Ποιός είσαι εσύ που ρόλο στη παρωδία, μου διαλέγεις
με τους ανήμπορους γιατί με συγκαταλέγεις
μπορεί τσίπα να μην έχω , αλλά είμαι μαγκιώρος
του καλού δεν ειμαι γιος, της λευτεριάς ειμαι ο λώρος.
Κοφ' το, με τα δόντια επαναστάτη μπόσικε
και σαν μουσαφίρης το κακό μέσα σου χώθηκε.
Εχεις λαξεμένο ένα μπάτσο κι ενα φασίστα στο πλευρό σου
που φροντίζουν για σένα στο λήθαργο σου
Πρεπει ν' αρχίσω να τη πίνω στα γεράματα,
για να βρω λιγο χώρο δίπλα σου στα χαλάσματα.
Να επαινώ το λαό και τους αγώνες του,
να 'μαι αθέατος μπροστά στους αιώνες του.
Πρέπει να δηλώσω ότι είμαι κάτι σώνει και καλά.
Να γίνω η κοπριά στ' αγκάθια για ν' ανεβαίνουνε ψηλά,
δε θα σου φέρω όμως, τόσο, σιμά τον ουρανό σου
γιατί ειμαι αλήτης κι οχι επινόημα δικό σου.


Απ' το βιβλίο της ζωής για μένα λείπει μια σελίδα,
είναι εκείνη η φημισμένη που μιλάει για τη πατρίδα.
Αυτός , που την έσκισε πριν μου το δώσει
δεν ήθελε με κάτι βαρύ επιπλέον να με φορτώσει.
Ίσως για να με γλυτώσει και λεύτερο μ' αμόλησε
δε με κρυφοαπάγκιασε, ουτε μ' αγκυροβόλησε.
Μου 'δωσε τις ευχές ενός πουλιού κυνηγημένου
και τη κατάρα ενός κόσμου κουρασμένου.
«Κάθε φορά οι πολλοί να με παρερμηνεύουν
κι οι λίγοι οι πιο χρήσιμοι πάντα να με προμαντεύουν»,
ωσότο ανέβουν στα σύννεφα, οι χαρακιές της γης
και στις κρυφές τις ρίζες η δροσιά, οταν φτάσει της βροχής.

Αυτά θα 'ναι μου 'παν τα πρώτα σημάδια
κι οταν οι δειλοί κουρνιάζουν τ' αφέγγαρα βράδια,
του μαχαιριού σου να πυρώνεις τη λεπίδα,
όμως ποτέ μη γυρέψεις τη χαμένη σελίδα.

Πόσο μακρυά είναι..;
Πόσο ψηλά είναι..;

Η μόνη αυθεντική απάντηση
θα δωθεί μέσω μιας ιδιόχρηστης μονάδας
καπνιστικού χρόνου..
"Δυό τσιγάρα δρόμος"...

Μετά πάλι διάνυσμα..
πάλι η επανάληψη του γεωμετρικού σημείου..
το χωρικό μέγεθος ανάμεσα σε δυο στιγμές..
σημεία εκκίνησης- αφετηρίες- τερματα
Η εμπειρία να ακροβατεί
πάνω στο τεντωμένο σχοινί
του βιωμένου χρόνου.
Οι αποστάσεις είναι πάντα μεγάλη απάτη..
Η ίδια φάση με το Χρόνο..
είτε κύκλος.. είτε ευθεία..
κομπίνες σημειακότητας είναι όλα..!
Οι τροχιές είναι που αστρονόμευσαν τη γεωμετρία-
εκεί δώσε βάση.
Ποια ιστορικότητα μπορεί να σταθεί μπροστά μου
κ να με χρονικοποιήσει χωρίς να με κατακερματίσει;
Νταξει.. δε λέω είναι βολικό το κυνήγι της άπιαστης στιγμής,
διαφεύγουσα καταμηκος του χρόνου, της απόστασης
κ λοιπών διανυσμάτων..

αλλά
...έχει μια γλύκα.. να γραπώσεις απο πίσω
την εκστασιακή στιγμή της αυθεντικής απόφασης
κατα την οποία το ΕΔΩ κ ΤΩΡΑ..
αποτελεί την εμπειρία της εντελειάς μας που διαστέλλεται
από τη γένηση ως το θάνατο..

Τεντώνουμε την εμπειρία του χρόνου ανάμεσα σε 2 σημεία..
ίσα για να απλώσουμε τα άπλυτα των δισταγμών μας..
κ επειτα σχοινοβατουμε πανω στο σχοινι που φτιαξαμε..
Εκει ειναι η εγκληματικη παρεμβαση της Δυσης στο θεμα
του Χρονου
Διαστρεβλωσε το ...μπουγαδοσχοινο σε ισορροπιστικο υπερθεαμα.



Μανουριάζω με τα διανύσματα ρε φίλε
σου δινουν αυτη την καλπικη σιγουριά
πως θα δεις την αφετηρία πισω σου
αν κοιτάξεις στον καθρεφτη
του αυτοκινητου
κ θα δεις το τερμα μπροστα ευκρινως  αρκει να παιξεις
τους υαλοκαθαριστήρες..
Η εμπειρία δεν ταξιδεύεται ετσι...



Σκέψου την εμπειρία της Ηδονής..
που- ο Αριστοτέλης τα λέει στα Ηθικά Νικομάχεια όχι εγώ..-
"η ηδονή σε αντιδιαστολή προς την κίνηση δεν συνδέεται με κάποιο
διάστημα χρόνου αλλά είναι καθε στιγμή κάτι το πλήρες κ ολοκληρωμένο".. :)

τραγουδαρα επιλεγμενη απο τη δισκοθηκη..
αλα παλαια , αλλα και διαχρονικη
κ αγαπημενη εις το απειρο...

μπηκε ο Αυγουστος... αντε καλο μηνα ναχουμε ...