Αρχικα ακους λόγια, νότες, μουσικες γέφυρες..


Μεχρι που σε μια στιγμη γινεται ενα κλικ κ ξαφνικα απλως Ακους..
τι λεει ο ποιητης
εν προκειμένω ο Γκάτσος , σοβαρός μυστης.

Καπως ετσι πατας το κομβιον που γράφει "παιξε"
κ ξαναβλεπεις επειτα απο χρονια το πρωτο απο την τριαδα.
Και ...βλεπεις! Νερακι γαργαρο μεσα σου ολα..
Δεν γουσταρω να γραψω περισσοτερα αυτη τη στιγμη.

Το μονο που θα πω
ειναι πως μια απο τις πρωτες σκηνες της ταινιας
ειναι αυτο που εζησα ακριβως μερικες μερες πριν τη θεαση.
Πρωι, γραφειο, ο προισταμενος παλι εξαλλος με την παρτη μου..
Να με προσφωνει με το επιθετο επιδεικτικα.. Το κανουν αυτο στο στρατο, στην εργασια
στις φυλακες, στα σχολεια.. προσπαθουν να σου θυμισουν οτι εισαι ασημαντος, μερος της μαζας
Εκτος βεβαια κ αν εισαι ολιγον μελετημενος, οποτε ρε γελοιε του λες με τα ματια,
πας να με λυγισεις με την προσφωνηση
κ εκεινη την ωρα καλεις τη γενιά μου, κ με κανεις ανικητο, ηλιθιε!

Αλλα αυτα ειναι ψηλα γραμματα δια ολιγους..

Για σενα δεν ισχυουν οι κανονισμοι δεσποινις "επωνυμο"..?
Νομιζετε πως ειστε κατι ξεχωριστο? Πως δεν σας αγγιζουν οι κανονες που ακολουθουμε ολοι?
Η εταιρια δεσποινις εχει καποιους κανονες που επανειλλημενως αγνοειτε!

Στη σκηνη της ταινιας ο ηρωας τη στιγμη του σωφρονισμου
αποσπαται απο τον ηχο
του καθαρισμου των τζαμιων εξω απο το γραφειο.
Μικρα ανεπαισθητα ερεθισματα ειναι παντα εκει να σου κρατουν το ισο
κ να επανοπροσδιοριζουν την ταχα μου σοβαροτητα της στιγμης.

Κ βεβαιως δεν κανω αφελεις συσχετισμους..Αλλο θελω να πω..

Θελω να πω οτι
οσο πιο πολυ αποκωδικοποιεις την υφανση
τοσο πιο δυσκολο σου γινεται ενδομυχα
να ενταχθεις σε κλειστες δομες οπως μια εταιρια πχ.
Οσο κ να προσπαθησεις για λογους βιοποριστικους
το "ειναι" σου παιρνει τα ηνια
κ το καθιστα απλως μη αποδεκτο.