24 ωρες χωρις φαι κ νερο, μόνο μυρίζοντας γιασεμί

Τη πρώτη χρονιά στη σχολή,
μας κατέβασαν στα υπόγεια της Κοραή 4
θα φωτογραφίζαμε με σκοπό να φτιάξουμε ένα ηχόραμα
για μια επέτειο
κ θα το παρουσιάζαμε σε μια εκδήλωση στην παλιά Βουλή
μετά βαΐων και κλάδων κ πολλών επισημοτήτων..

Ρε φίλε ειλικρινά απο αυτή την εκδήλωση αμυδρά θυμάμαι
μόνο την ομορφιά του χώρου της πρωτης βουλής..
τίποτε άλλο..
λες κ το μυαλό μου καταχώρησε τη στιγμή
στο συρτάρι με τα άχρηστα.

Αυτό όμως που πάντα θα θυμάμαι
είναι η στιγμή που κατέβηκα στα κρατητήρια..
Είχα ξαναβρεθεί στο κτίριο για να παω σινεμά
- ο κινηματογράφος Αστυ βρίσκεται εκει.
Κι όμως δεν είχα ιδέα - οπως κ οι περισσότεροι
στην Αθηνα, πως τα υπόγεια του κτιρίου
που αρχικα κατασκευάστηκαν σαν αντιαεροπορικα
καταφύγια , η Κομαντατουρ τα χρησιμοποιησε
στην κατοχη σαν κρατητήρια μεταγωγων,
Απο'κει είτε πήγαινες στη φυλακή είτε στο εκτελεστικό απόσπασμα..


Τι ένιωσα εκει κάτω
δεν νομίζω πως μπορώ να το πω με λόγια
Εμεινα πολύ ώρα ακόμα κ μετά που έφυγαν τα παιδιά..
Μελετούσα τους τοίχους νιώθοντας ανατριχίλα

Ο άνθρωπος οταν φυλακίζεται
η οταν αντιμετωπίζει το απόσπασμα
σκαλίζει τη ζωή στους τοίχους

Καποιος έφτιαξε το άλογο του
καποιος ενα τραμ
αλλος σκαλιζε λουλούδια
οι περισσότεροι έγραφαν νερό
για να ξεδιψάσουν
κ το ονομα τους για να μη ξεχαστούν,
έγραφαν την ηλικία κ τη διεύθυνση
του σπιτιού τους,
αλλος σκάλισε την ερωμένη του
γυμνή με τα πόδια ανοιχτά
κ έπειτα σαν να ντράπηκε που την εδειξε
σε ολους,
μουτζούρωσε με σκαλίσματα το αιδοίο της.
Πολλοί έγραφαν μπινελίκια,
άλλοι σκάλιζαν κιθάρες για ν ακουν μουσική..

Σε κάποιο σημείο του τοίχου
ένας 18χρονος έγραφε
"24 ωρες χωρις φαι κ νερό
μόνο μυρίζοντας γιασεμί"

Τα θυμήθηκα όλα αυτά χθες που άκουσα τη μάνα μου
να μιλάει με την ξαδέρφη της που μεγάλωσαν μαζι..
Αριάδνες κ οι δυο, θυμόντουσαν τα παιδικά τους χρόνια
"Βρε αριάδνη , η μουριά που ανεβαίναμε υπάρχει?"..
"κ εκείνο το γιασεμί, το έχετε κρατήσει..;"

Το κράτησαν το γιασεμί :)
κ χαμογέλασα γιατί το γιασεμάκι πάντα ήταν
το αγαπημένο λουλούδι της μανας μου
μα προχθές μεσα στο " κρατητήριο μου"
έγινε κ το δικο μου αγαπημενο

κ όποτε πάω στη δουλειά στεναχωρημένη
κ νιώθω το χώρο στενάχωρο γύρω μου
ασυνάισθητα κόβω ένα λουλουδάκι κ το πάιρνω μαζι μου,
να οπως προχθες το πρωι
και το βαζω στο νερό
κ το μυρίζω όλη μέρα
να με πηγαίνει στη φύση
Κ όποτε το κάνω αυτό
σκέφτομαι εκείνο τον φοιτητή
στα υπόγεια της κομαντατουρ
που έκανε ακριβως το ίδιο..

Και ξερω πια πως δεν έχει καμιά σημασία
που βρίσκεται φυλακισμένο το σώμα σου
όταν η ψυχή σου τρέχει ελεύθερη στη φύση
Αμα η ψυχη ειναι ελευθερη, θα τη βρεις την ακρη
θα πηδηξεις τον τοιχο
κ θα λευτερώσεις κ το σωμα.

Το ίδιο συμβαίνει κ με τους λαούς

έτσι για την ιστορία
όταν πρωτοφτιάχτηκε το κτίριο στην Κοραή
σε καιρό ειρήνης
φρόντισαν οι πόρτες
να φτιαχθούν στη Γερμανία
που είχε ειδίκευση στο αντικείμενο.
Επρεπε ναναι πρωτης ποιοτητας
γιατι οπως ειπαμε τα υπογεια προορίζονταν
για καταφύγια αεροπορικών επιδρομών.

Η ιστορία πάντα φτιάχνει κύκλους

κ εμεις πάντα ζητάμε δανεικές πόρτες
για να φτιάξουμε καταφύγια
χωρίς να θυμόμαστε
πως αυτός που σου φτιάχνει την πόρτα
μπορεί καλλιστα να σου φτιάξει
κ τη φυλακή.