βοσκοτόπια

Περπατώντας στα βοσκοτόπια της Αθήνας...
δεν ακούς σαλαγισματα κ κουδουνάκια, δεν ακους φωνούλες αθώων αμνών
κ τσοπανίσια παραγγέλματα. Κι ούτε φλογέρες ακούς
κι ουτε σκαλίσματα ξύλου.
Μα θα μου πεις.. μηπως κ στην επαρχεια ακους πια τετοια πραγματα..?

Συναντας καμια φορα, μεσα στη φυση, ανθρωπους της πολης
- κι ας μην εζησαν σε πολη ποτε..
ανθρωπους που δεν βρισκονται σε καμια συνδιαλλαγη με τη φυση γυρω τους
σε καμια αλληλεπιδραση με το θαυμα που συντελειται ολογυρα τους.
Που φτυνουν κ βιαζουν τη φυση με μεγαλυτερη ασεβεια απο οτι η αστοι...

Κ αντιθετα μεσα στις πολεις μπορει κ να βρεις χωριατες κ νησιωτες κ βοσκους ακομα..
Κ ας εχουν μεγαλωσει μεσα στα τσιμεντα κ την ασφαλτο..
Ανθρωπους που οταν μυριζουν χορταρι δακρυζουν,
που μπαινουν στη φυση με ταπεινοτητα κ δεος,
οπως ο πιστος στο ναο της θρησκειας του...

Η ψυχη φιλε μου... γεννιεται με μια καταγωγη.. με μια ιδιοσυχντοτητα
Μια πάστα πως να το πω..
Κι αν γραφει το φυλοκαρδι σου βοσκος κ εισαι τυχερος
θα γεννηθεις σε ενα μιτατο στο ψηλορειτη , σε μια στανη στο βουνο
Κι αν δεν εισαι τυχερος θα γεννηθεις σε διαμερισμα
κ θα χρειαστει να κανεις μεγαλο ταξιδι για να γυρισεις πισω στην πατριδα σου.

Περπατωντας λοιπον μεσα στα βοσκοτοπια των εξαρχειων-
οταν η ψυχη σου ταλαντώνεται για μια στιγμη στη συχνοτητα της καταγωγης της
το σωμα οσο κι αν τοχεις εξαντλησει μεσα στη λαθος γεωγραφια
θα γινει ηχειο
κ θα πιασεις ηχο απο αλλου...
Κ εκει που θα πεις αμαν τρελλαθηκα..
με χτυπησε η τρελλα της πολης
κ ακουω θροισματα φυλλων κ ρυακια κ βουνισιο αερα εντος μου

εκει σε βρισκει ο Εύμαιος, ο πιστος βοσκος
κ μεσα στα κουρελια κ την ενδεια σου
σε καταδεχεται να ξεκουραστεις
για ενα δευτερόλεπτο στη καλυβα του
να παρεις μια ανασα πριν σκοτωσεις τους μνηστηρες
πριν σε αναγνωρισει το ταιρι σου
πριν παρεις πισω το βασιλειο σου
Αμα ξαναγινεις βασιλιας
πολλοι θα προστρεξουν.. πολλοι θα σε καμαρωσουν
Μα δεν θα ξεχασεις ποτε την επικη ειρωνία
και ποιος μπορει να τη διακρινει.


Πως να στο εξηγησω ρε γαμωτο..
ειναι σα να περπατας ιουλιο μηνα
στα εξαρχεια
κ εκει που σκαρφαλωνει το μυαλο σου σε δεντρα
σε πληρη αντιδιαστολη με το σωμα σου που παταει σε ασφαλτο,

τη στιγμη την πιο κρισιμη που λες θα το χασω το μυαλο μου
...να ακους δοξαριά να βγαινει απο το τσιμεντο
να σηκωνεις το βλεμμα
κ να αντικριζεις τον Δια..

Ητανε λεει μια φορα ενας βοσκος
που ειδε εναν αντρα να κατεβαινει απο τον Ψηλορειτη...
Τον ειδε κουρασμενο κ τον καλεσε στη καλυβα του
του εδωσε κρυο νερακι να πιει
τον ταισε φρεσκο τυρι κ γαλα να δυναμωσει...
Φχαριστηθηκε ο Διας, γιατι ο Διας ητανε φιλε μου
κ θελησε να  κανει στον βοσκο ενα δωρο.
Θα του εφτιαχνε ενα οργανο να μπορει να παιζει
να μιλαει με τα ζωα , τη φυση κ τους ανθρωπους.
Πηρε το καυκαλο της χελωνας
δέρμα, κέρατα αίγας, αντερένιες χορδές
και δοξάρι με τρίχες τράγου και του φτιαξε μια λυρα.
Του εδωσε Μουσικη φιλε μου... αυτο εκανε.
μαγευτηκε ο βοσκος
κ καθως απομακρυνοταν ο Διας
δεν σταματουσε να παιζει
να δινει δυναμη στο θεο καθως ξεμακραινε μεσα στα κακοτραχαλα...