Κάθε τέτοια μέρα θυμάμαι με άρχιζε η μάνα μου στο μπιρι-μπιρι...

Να μου διηγειται την ιστορια του θαύματος που με γέννησε.. κάτι σαν μια μεταφυσική ιστορία

της προσωπικης μου κομοσγονίας..

Πως ειδε το όνειρο με την Παναγία, πως με έταξε κλπ κλπ κλπ

Και θυμαμαι με θλιψη τον εαυτο μου να την μαλωνω.. ωχ ρε μανα τα ιδια και τα ιδια.. 

Τώρα που η μαμά έφυγε.. δεν υπάρχει κανείς να μου διηγηθει αυτη την ιστοριουλα..

Και νομιζω οτι αυτό ακριβως συμβαινει με τους γονεις μας οταν φευγουν..

Παιρνουν μαζι τους τη διηγηση της γεννησης και των παιδικων μας χρόνων..

Ολες εκεινες τις εμπειριες που δεν τις θυμομαστε απο πρωτο χερι..

Οι πρώτες μας λεξουλες, τα πρωτα μας πονάκια, το πρωτο δοντάκι, τα πρωτα μας παιχνιδακια..

Κι εκεινα τα πρωτα πρωτα βηματα.. εκεινη την εποχη που πρωτοπερπατησαμε

 και οι γονεις μας δεν ξεχνανε ποτε..

Δεν ζει η μανα μου να μου διηγηθει ξανα και ξανα 

εκεινο το πρωτο αποφασιστικο βημα μου στη γη..

Ομως φροντισε το συμπαν , ο κοσμος, η ροη ή ισως και η μαμα μου απο καπου ψηλα..

να μου στειλει τραγουδακι για τα βηματα που συνεχιζουν..

Γιατι ναι συνεχιζουμε να περπαταμε.. 

 

κι ας κουραζομαστε καποια στιγμη κι ας ξαποστενουμε..

 

 

Κυριως περπαταμε..

ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΠΑΤΑΩ

Απ’ την κοιλιά της μάνας μου με φόρα ξεπετάχτηκα
Δεν βύζαξα δεν έκλαψα,ξεκίνησα μεμιάς να περπατάω

Στιγμή από τότε δεν σταμάτησα
Πόλεις,χωριά,βουνά και θάλασσες περπάτησα
Κι ακόμα περπατάω

Τόπους πικρούς μικρούς κι απέραντους περπάτησα
Όλους τους πόνους τους συνάντησα
Κι ακόμα περπατάω

Μ΄ άγρια θεριά και τρυφερούς ανθρώπους βρέθηκα
Γλέντησα κι έκλαψα μαζί τους μα δεν στάθηκα
Πιο πέρα είχα να πάω

Σαν τραγουδούσαν οι σειρήνες κι εγώ δέθηκα
Του ορίζοντα τα βάθη ερωτεύτηκα
Κι ακόμα περπατάω

 
Με δαίμονες με ειδήμονες και με σοφούς κουβέντιασα
Μα με τα λόγια δεν ξεδίψαγα
Πιο πάνω είχα να πάω
 
Τη νοστιμάδα των λωτών δεν την ορέχτηκα
Τον δρόμο που θυμόμουν εμπιστεύτηκα
Κι ακόμα περπατάω

Σκληρά σκοτάδια μ’ εμποδίζανε και γέλαγα
Μ’ ένα τραγούδι μου τα έσπαγα
Κι ακόμα περπατάω

Ακόμα και στην άκρη του γκρεμού σαν έφτασα
Δεν δίστασα, δεν δείλιασα ,είπα δεν σταματάω
Κι όσοι με είδαν να γκρεμίζομαι γελάστηκαν
Απ’ τ’  άσπρα σύννεφα κρεμάστηκα κι ακόμα περπατάω