αυτό το μπλογκάκι..
που έχει τιτανοτεράστιο σεβασμο στα επη, στα κυματα κ στους ινδιανους..
εχει χαραγμένες πάνω ψηλα  13 αχλαδιές, 40 συκιές, 10 μηλιές,50 κλήματα κ 1 ουλή

γιατι στην Ιθάκη θα φτάσουν πολλοί
όμως από τη γη που σκαβεις και καλλιεργεις
κ απο την ουλη που σε εσκαψε
θα σε ξεχωρισει ο Πατερας σου απο τους δηθεν..

350 Πήρε τον λόγο ο Λαέρτης πάλι, φώναξε:
«Αν πράγματι ο Οδυσσέας είσαι, αν έφτασες εδώ εσύ ο γιος μου,
σημάδι πες μου αληθινό, τότε θα σε πιστέψω.»
Ο Οδυσσέας πολύγνωμος αμέσως αποκρίθηκε:
«Ας δουν τα μάτια σου ετούτη πρώτα την ουλή, που τη στιγμάτισε
355-6 με τ’ άσπρο δόντι του ο κάπρος, ψηλά όταν βρέθηκα / στον Παρνασσό· [...].
358 [...] θα πω ακόμη και τα δέντρα
στο νοικοκυρεμένο χτήμα σου, όσα εσύ, σαν ήμουν κάποτε παιδί, μου χάρισες,
360 καθώς στο περιβόλι εγώ σ’ ακολουθούσα και σου ζητούσα αυτό κι εκείνο.
Κι όπως περνούσαμε ανάμεσά τους, εσύ τα ονόμασες ένα προς ένα:
δέκα μηλιές μού χάρισες, συκιές σαράντα και δεκατρείς μού μέτρησες
ωραίες αχλαδιές· είπες δικά μου και πενήντα αράδες κλήματα [...].»
367 Τόσα του είπε, λύθηκαν τότε του Λαέρτη γόνατα και καρδιά, αναγνωρίζοντας
σημάδια απαραγνώριστα, όσα ομολόγησε ο Οδυσσέας.
Οπότε, απλώνοντας τα δυο του χέρια, κρεμάστηκε από τον λαιμό του,
370 ενώ λιπόθυμο τον συγκρατούσε πάνω του βασανισμένος ο Οδυσσέας και θείος.


φετος
νύχτα εφτασα στην ακτη στις 20 του αυγουστου
ειχα κολυμπησει τεραστια κυματα..
δεν ηξερα αν εφτασα καλα..
τα δεντρα που θα καρποφορουσαν στο μυαλο μου τα ενιωθα..
την ψυχη μου ινδιανικη να χορευει γυρω απο τη φωτια την αφουγκραζομουν..
την ουλη την ειχα ηδη στο στηθος εκ γενετης..

κ οταν ειδα σημαδια στην ακτη ειπα ζορικη η παραλια
αλλα εδω μου κληρωσε να ξαποστασω..






οι καιροι παντα ηταν δυσκολοι για τους ινδιανους φιλε μου..
οπως παντα ηταν δυσκολοι και για το λαο μου..

Και οι μνηστηρες φτανοντας στην ιθακη
βρηκαν ομοιως
πετρες να σηκωνουν το αναστημα τους
και ενα φτερο μπηγμενο στην αμμο..

δεν καταλαβαν φυσικα τιποτα..

 https://youtu.be/gbfczyWZ63Y

Άπλωσαν ασυγκράτητα την έκταση της απληστίας
πέρα απ’ τα κρύα όρια του αλμυρού νερού
ήρθαν και πήραν μερίδιο από έναν κόσμο που δεν τους ανήκε
θέλησαν και κατάφεραν να γίνουν κύριοι της θείας γης.

Κι ήρθε η σειρά μου να θυσιαστώ με το λαό μου
σε βωμό Θεού αγνώστου να προσφερθώ
Κι ήρθε η σειρά μου να θυσιαστώ με το λαό μου
σε βωμό Θεού αγνώστου να προσφερθώ

Αμήχανος τώρα κοιτώ την δυστυχία της φυλής μου
ίδιοι με μένα προδικασμένοι να ζούν να πολεμούν και να πεθαίνουν
κι εσύ η κόρη του περήφανου αρχηγού πάψε σαν λύκος να θρηνείς
με το τραγούδι του ποταμού αθάνατη θα μείνεις μην χαθείς.

Κι ήρθε η σειρά μου να θυσιαστώ με το λαό μου
σε βωμό Θεού αγνώστου να προσφερθώ
Κι ήρθε η σειρά μου να θυσιαστώ με το λαό μου
σε βωμό Θεού αγνώστου να προσφερθώ

Ήρθε η σειρά μου να θυσιαστώ με το λαό μου σε βωμό Θεού αγνώστου να προσφερθώ Ήρθε η σειρά μου να θυσιαστώ με το λαό μου σε βωμό Θεού αγνώστου να προσφερθώ

Ίσως να υπήρχε κάτι καλύτερο κάτι πιο αγνό οι μάχες που δώσαμε θα 'πρεπε να κρατήσουν μακρυά τους λευκοπρόσωπους με τις μαύρες βάρβαρες καρδιές