Τρίτη 20 Ιουνίου 2017









υποτιθεται πως η νυχτα του ηλιοτροπιου θα ειναι η μικροτερη
μα οταν βλεπεις το pride , το vlogging κ τις σελφι να μπαινουν στο Stonehenge
ποση ελπιδα να εχεις πια οτι θα ξημερωσει ?





την Ποιηση πλεον τη θεωρω πεπερασμενη κ σπανιως με εκφραζει
ομως
μεσω απο το στομα της εχουν μιλησει κ μεγαλοι μυστες
κ ετσι θυμηκα αυτο


Γιώργος Σεφέρης «Θερινό Ηλιοστάσι»
Θ΄
Μιλούσες για πράγματα που δεν τα ‘βλεπαν
κι αυτοί γελούσαν.
Όμως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό
πάνω νερά
να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο
στα τυφλά πεισματάρης
και να γυρεύεις λόγια ριζωμένα
σαν το πολύροζο λιόδεντρο –
άφησε κι ας γελούν.
Και να ποθείς να κατοικήσει κι ο άλλος κόσμος
στη σημερινή πνιγερή μοναξιά
στ’ αφανισμένο τούτο παρόν –
άφησέ τους.
Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής
υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας. 



Κ επειδη πιστευω οτι ειμαστε οτι υπερασπιζομαστε
ετσι οπως χαζευεις το στοουν χετζ μεσα στο καρναβαλι
θυμιζει αρενα
κ πας συνειρμικα στον ντορο που εγινε πριν 2-3 μερες με τον ταυρομαχο

οι μισοι μιλησαν για τραγωδια μιας κ αυτη τη φορα επεσε ο Ανθρωπος αντι για το ζωο 
κ οι αλλοι μισοι για εκδικηση
λες κ κανενας τους δεν απαριθμει  μυριες σφαγες ταυρων
μεσα σε προκατ αρενες 
στο ονομα της ανοησιας κ της τυφλοτητας 
(κ της φιλοζωιας που ειναι κ της μοδος)

ετσι κι αλλιως
νιωθω πως ζω σε εναν "πολιτισμο" που υπερασπιζεται πλεον μονο τις αγελαδες
ιερες κ μη
αντι να τιμα τον ταυρο, ενα απο τα ομορφοτερα κ δυνατοτερα ζωα

κ ενταξη οκ το καταλαβαινω πρεπει κ να τραφουμε

Ομως το λεξικο  διπλα στην " αρενα " γραφει αμμος-
κ μη μασας , οι αρενες ειναι κατασκευη..

Μας θελουν με τα ποδια στην αμμο
γιατι χωρις σταθερα ποδια
δεν παιζει να σηκωσουμε το κεφαλι
για να παρατηρησουμε τον Α του Ταυρου.

τα λεει καλα το τραγουδακι



Ώρες ατέλειωτες περίμενα, σ’ αμπάρι σκοτεινό
Άκουγα γλέντια και τραγούδια στην ορχήστρα
Τρίζει η πόρτα και ξεχύνομαι στο φως ν’ αναδυθώ
Φανφάρες, τύμπανα και θεατές γύρω απ την πίστα
Απ’ την αρχή κατάλαβα πως πρέπει ν’ αμυνθώ
Δεν έχει έξοδο κινδύνου αυτό το μέρος
Κλείσαν τους δρόμους γύρω μου κι εγώ πισωπατώ
Προκλητικός ο χορευτής – θα κλαίει στο τέλος

Δεν πάει καλά αυτός ο κόσμος

Ανδαλουσία μου μακρινή, κάκτοι, λιβάδια δροσερά
Δεν θα μασήσω μπρος στον άθλιο σαλτιμπάγκο
Θα τον τινάξω στον αέρα κι η γυναίκα του πικρά
Σε ματωμένο θα τον ξενυχτήσει πάγκο
Τρέχω ξοπίσω απ’ τα φαντάσματα, ανέμους κυνηγώ
Τα κέρατά μου ακουμπάνε τα πανιά τους
Νιώθω το αίμα που αναβλύζει και τα βελη στο λαιμό
να πέσω θέλουν, να υποταχτώ μπροστά τους

Που ξεφυτρώνουν οι παλιάτσοι; Ποιος τους ρίχνει στην σκηνή;
Κοστούμια χάρτινα παλεύω κι ακροβάτες

Γέρνω στην άμμο την υγρή, Ανδαλουσία μακρινή
Ας σταματούσανε οι μπάντες κι οι παράτες
Ακούω τα γέλια και τα ‘όλε’ τους καθώς ψυχορραγώ
σκοπό μακάβριο χορεύουν οι τορέρος
Ανδαλουσία μου γλυκιά στήνουνε γλέντια τρομερά
Πάνω απ’ το μνήμα μου στο ξένο ετούτο μέρος
Δεν πάει καλά αυτός ο κόσμος…


ετσι για την ιστορια .. ο ταυρος που σκοτωσε τον ταυρομαχο του, ετσι οπως οριζει η παραδοση,
θανατωθηκε βασανιστικα κ κρεμαστηκε προς κοινη θεα..

λιγες μερες πριν το αυριανο ηλιοστασιο
21/6/2017  7:24 π.μ.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου