Γράμματα στο Μακρυγιάννη

Μικρή..
Καθόλου δεν μου άρεσε που είχα 2 ονόματα..
Με χάλαγε.. Ολα τα παιδάκια είχαν ενα
Με χάλαγε αυτό το Μαρία-Ελευθερία που μου θυμιζαν
σε όλες τι στιγμές που έπρεπε να δηλώσω επισημα το ονομα μου.
Ειδικά το Ελευθερία δεν το ήθελα γιατι στο σπιτι με φωνάζανε μαρία
η ρία ή ρυάκι κλπ κλπ. Και μου φαινόταν ξένο.

Τη πρώτη πρώτη φορά που πήρα μυρωδιά
πως το δευτερο ονομα μου δεν ειναι μόνο όνομα
αλλα ειναι και λέξη, έννοια
ήταν μια μέρα σαν κ αυτές
που στο σχολείο είδα το σημαιάκι με το Ελευθερία ή Θάνατος..

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε αυτή η κουβέντα
αυτή η προυπόθεση που συμπλήρωνε τη ζωή.

Τόσα χρόνια μετά και ακόμα νιώθω δέος
και συγκίνηση και ανατριχίλα
σαν σκέφτομαι
πως μεσα σε μια σκοτεινιά, σε μια σκλαβιά
παιδιά που γεννήθηκαν υποδουλωμένα
χωρίς τη μνήμη της ελευθερίας στο κεφάλι τους ζωντανή..
Πως αιμοδότησαν εκείνη την ιδέα, την ιδεα του να ζήσουν ελευθεροι
Πως πεθυμησαν μια κατασταση που δεν ειχαν καν βιωσει.

Μωρε καρφακι δεν μου καιγεται για τις λεπτομέρειες..
για την αντιδραση της εκκλησιας κ των βολεμένων
που δεν τη γούσταραν την απελευθέρωση,
για το ρόλο των ξένων δυνάμεων
για το αν η επανασταση αρχισε ως εμφυλιος
αν οι προεστοί κ το πατριαρχείο αφόρισαν κοσμο κ κοσμακι..

Εμενα η σκεψη μου πάει σε εκεινον τον τρελό
που χωρις οπλά
πεινασμενος και κουρασμένος
πήγε να πολεμήσει για μια ιδέα
αναγκάζοντας την ιδέα να γίνει πραγματικότητα.

Πάντα τον τρελό εμπιστευομαι ευκολότερα
παρά τον γνωστικό
Για αυτο κ την ιστορία προτιμώ να την διαβάζω
απο εκεινον που ηταν πολεμιστης κ αγράμματος
κ για την τρέλα που του καρφωθηκε στο κεφαλι
εμαθε γραμματα σε 2 μηνες
για να γράψει αυτα που εζησε.

Κ μ'αρεσει ετσι με τη σκέψη
που κ που
να του γράφω γράμματα
κρατώντας μέσα μου τον διαυλο
με τη ωραία τρέλα ανοιχτό.

 https://youtu.be/b7oHGzXwd6Y

https://youtu.be/eXBDv4cVvTU