βολτάροντας

Το σχολείο μου που λες , ηταν στο πασαλιμάνι..
Τα λεωφορεια παντα με εκαναν να αισθανομαι σαν σε κονσερβα
οπότε τα απεφευγα απο τοτε.. Το τρολευ δε, αμα το εχανες εκανε μια βδομαδα
για να περασει το επομενο.
Κι ετσι, το εκοβα με τα ποδια, παραλιακα, σιγοτραγουδώντας μονιμως
κ εφτανα το λοιπον μεχρι την ταξη βολτάροντας..

Ηταν μεγαλη η αποσταση
αλλα...
η διαδρομη ηταν.. μαγεια :)

Φρεσκο αερακι στο προσωπο κ εκεινοι οι ηχοι του πρωινου
που επειδη οι περισσοτεροι κοιμοντουσαν ακομα κ ειχε ησυχια,
μπορουσες να διακρινεις.

Το τραγουδι της Ζουγανελη το ειχα ξανακουσει
κ το γουσταρω πολυ

Αλλα το βιντεάκι το ειδα μολις σημερα..

Κι οπως ξεκιναει ,
για 10 δευτερολεπτάκια
απο το 0:17 εως το 0:27
στέκεται ακριβως στο σημειο το αγαπημενο μου
εκεινης της σχολικης διαδρομης,
ακριβως εκεινη την πρωινη ωρα
με το ιδιο αγαπημενο πρωινο φως
που εφτανα σιγοτραγουδώντας
στο συγκεκριμένο  σημειο στο πασαλιμανι
λιγα μετρα απο το σχολειο μου :)


Αχ αυτες οι ωραιες διαδρομες..

που δεν παιρνεις το λεωφορειο για να φτασεις γρηγορα κ ευκολα

αλλα το πας περπατητα για να γουσταρεις τη βολτα :)