Το δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας

Που λες..
τα σακίδια των οδοιπόρων τα σέβομαι πολύ.
Περιέχουν τα ανεκτίμητα , αυτά που ο ταξιδιώτης επιλέγει
απ όλα του τα κεκτημένα να πάρει μαζί του στο ταξίδι.
Κι επειδή το ταξίδι τικτει και το σακίδιο γεννά..
όπως σε όλα τα Μυστήρια..
ο δρόμος μεταμορφώνει αυτα τα αντικείμενα σε άλλα.
Κι ετσι μετα την πορεία.. οσα πηρες μαζι σου, οπως κ εσυ
αλλωστε.. ποτε δεν γυριζουν πισω τους τα ιδια.
Γι αυτο σου λεω.. μεγάλη υποθεση το σακίδιο ρε φίλε..

Κι ενα απο τα πιο ωραια σακιδια το συναντησα στην Παρνηθα.
στις δεντροφυτευσεις των καμμενων πλαγιων..

απο τον δίσκο ο ξυπόλητος πρίγκηπας
Τραγούδι: Δημήτρης Αποστολάκης Μουσική - Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
παίζουν :Μιχάλης Σταυρακάκης: λαούτο κρητικό, λαούτο νησιώτικο, λαούτο πολίτικο, μαντολίνο, ταμπουρά,
Δημήτρης Ζαχαριουδάκης: κιθάρα
Δημήτρης Αποστολάκης: λύρα, βιολόλυρα, σάζι
Αντώνης Σκαμνάκης: κοντραμπάσο, ηλεκτρικό εξάχορδο άταστο μπάσο, ούτι
Αλέξης Νόνης: αθάνατος, νταούλι, μπεντίρ, τουμπελέκι, ζίλια, ρεκ, στάμνα
Μαρία Κώτη: ακορτεόν


Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω
δε θέλω ούτε μερτικό απ' το κοπάδι
μού 'πες φτερά πως έχω κάποιο κρύο βράδυ
μα εγώ φτερά δεν έχω άμα δεν τ' ανοίγω


Πάρε αγέρι στα ουράνια την πνοή μας
να κάμει όσα ονειρευτήκαμε ταξίδια
εδώ ο άρχοντας μοιράζει μπιχλιμπίδια
κι εμείς του δίνουμε στιγμές απ' τη ζωή μας


Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω
εδώ ο έρωτας πια δεν περνοδιαβαίνει
αφού τ' αδέρφια μας γυρνούν σαν κολασμένοι
για να μαζέψουνε το βιος τους λίγο-λίγο


Πάνω στο στέμμα μου βρυχάται άγριος λιόντας
κι είναι του άγνωστου ο πιο μεγάλος τρόμος
το ξέρεις μάτια μου πως δεν υπάρχει δρόμος
αφού το δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας