Καθε καινουργια λυπη που μπαινει
μεσα μας
ειναι οπως στο σπιτι η σκονη
καθεται απαλα πανω στην προηγουμενη
Επειτα απο λιγο καιρο τα επιπλα
τα χρωματα κ τα σχηματα κρυβονται
ομως μπορεις ολο κ πιο ευκολα
να γραψεις το ονομα σου
απο ολες τις χαρές
αυτές που περισσοτερο αγαπαω
ειναι οι αναπαντεχες
αυτες που στριμώχνονται αναμεσα στις λυπες
κ ερχονται λαθραια
αυτες που οταν η αμυνα σερνεται
παιζουν μπακοτερμα
κ σωζουν την κατασταση
ή οπως το Χερι του Θεου...
επεμβαινουν στο 51 κ σκοραρουν
κλεινοντας σου το ματι
διορθώνοντας τη συμπαντικη αδικία
ετσι ωστε να σε παιρνει 3 λεπτακια μετα
να πετυχεις το Γκολ του Αιωνα ;)
Μια απο αυτες τις μερες
θα ερθει μια χαρα αναπαντεχη
δεν μπορει..
ειναι η στιγμη
που σκουπιζεις το κατανα που φυλας για τις λυπες
το βαζεις στη θηκη του
κ πας μια βολτα στον καθαρο αερα :)
εξαλλου
καλο ειναι να μαθεις
απο μικρη
πως η μονη νεραιδα που θα σε φυλαει
εισαι εσυ...
Οταν παψεις να ελπιζεις στα παραμυθια
ειναι η στιγμη που κοιτας ψηλα
εκει που το χερι του θεου
γινεται νεφελωμα
Ειναι η στιγμη που αρχιζεις
να φτιαχνεις ιστοριες...
έχω κ'γώ μια νεραιδα στο σπιτι μου...
πανω στη στεγη
μέσα σε ενα φορεμα που καιγοταν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου