Ψάχνοντας για ξάνοιγμα , τράβηξα κατα το ύψωμα..
Η καταιγίδα απέναντι φωτιζε τη νύχτα.
Κ ηρθαν στο μυαλό μου φωτογραφίες κεραύνιες, ανεξήγητες με το νου..
Τερπικέραυνες που λεει κ η ομηρικη γλώσσα..!

Οποτε που πας κυρά μου να σηκώσεις τη μηχανή..
Το πλατανι δεν το ντρέπεσαι ??...

Αμ το ντρέπομαι.. Κ συγκρισις ουδεμία..
Ομως μηχανη δεν σηκωσα.

Το κινητο ειναι τόσο παλιακό
που οταν πεσει το σκότος δεν τραβαει ουτε στο ενα μέτρο.
Οχι να πιασει κεραυνο!
Ελα ομως που ειχα πριν ευλογηθει
με την ωραιοτερη επικληση Διός που εχω ποτε ακουσει!


Οποτε ναι ειναι παντοτε ομορφο
οταν συμπληρωνει τα κενα
η εκ των εσω εκπορευόμενη ενεργεια,
Αυτη που στην αγνη μορφη της
κινει βουνα φιλε μου.
Κ ειναι παντοτε - ευτυχως- ανεξηγητη.