"Μέσα απο την πληγή μου κοίταξα
την πληγή του κόσμου "...

Τα αφιερώματα γενικά δεν τα πολυσυμπαθώ,
αλλά ακούγοντας σήμερα
ενα αφιερωμα στον Ριτσο
το γούσταρα
που μετα απο πόσο καιρό ενα ραδιοφωνο
επαιξε ξανα τη μελοποίηση της Ρωμιοσύνης.

Πολύ τον εκτιμησα τον τρόπο σκέψης
του Ρίτσου
Μέσα απο την πληγή μου μελετησα την πληγη του
κ μεσα απο την πληγη του κοιταξα πολλες φορες τον κοσμο.
Μα δεν το βιωσα σαν μια ακολουθία πληγών..
Ανοίγματα εβλεπα που οδηγούσαν το ενα στο αλλο.
Σα να κολυμπας περνωντας απο υπογειες σπηλιες σε ολο κ πιο διαυγη νερα.

Στη ζωή μου ενιωσα μεγαλη πλήξη για τους ποιητες κ τις "αυλές" τους..
Ο Ριτσος ομως δεν ηταν ανακόλουθος με τους στιχους του
οπως οι περισσοτεροι.
Εγραφε για οσα αγωνιζονταν, δεν εγραφε κ αφηνε άλλους
να αγωνιζονται για οσα εγραφε.

Υπαρχει μια ωραια ιστορια απο την περιοδο της εξοριας του Ρ.
στη Μακρονησο. Ο Κατρακης λεει- εξοριστος κ αυτος-
στην προσπαθεια του να διασωσει τα ποιηματα που εγραφε ο ρ.
στο νησι, τα εκρυβε. Οταν τους μετεφεραν στον Αη-Στράτη
τα ξεθαψε απο το χωμα κ του τα εδωσε.. Τα εθαβε μεσα σε μπουκαλια.
Παντα αναρωτιομουν τι φυτα να φυτρωσαν σε εκεινο το χωμα
το λιπασμενο με τα λογια του ριτσου. Κ εκεινα τα φυτα με τη σειρα τους,
τι λουλουδια να ανθοφόρισαν αραγε. Κ οι μελισσες που τραφηκαν απο τα ανθη τους,
τι μελι να εδωσαν;
Κ τα αγκαθια τελος- γιατι δεν ειναι τιμιο απο μια ανθοφορια να αποκλειεις τ'αγκαθια.
Τι σοι τρυπηματα να εφτιαχναν;


Εκτος απο τα ποιηματα του ομως ο Ρίτσος μοιράστηκε μαζι μου
κ κατι ακόμα.
Πολλες φορες οταν τα δυο ονοματα που μου δοθηκαν συναντιουνται,
στις εκβολες τους σχηματιζεται ενα ρυάκι. Ριακι.. Ρια με φωναζανε συχνα στο σπιτι
χαιδευτικα. Η ξαδερφη μου η μικρή απο αυτο το ονομα μου "κολλησε" το πρωτο μου
παρατσούκλι. Ρίτσο με φωναζε.. Θαρθει ο Ριτσος.. Θα παμε στο Ριτσο..
Ειχα τοτε αγαπη για τα ποηματα του μεγαλη, ειχα κ βολικο συνειρμικα ονομα..

Και ετσι εν αγνοια του ο  ποιητης της Ρωμιοσυνης..
μοιράστηκε το ονομα του με εκεινο το κοριτσάκι
που διαβαζε τα ποιηματα του κ αναρριγουσε.
Μπορει εκεινος να μη το γνωριζε..
Ομως ενα χαμογελο σκορπιζοταν στο συμπαν..
καθε φορα
που ενα κοριτσιστικο κεφάλι γυρνουσε
στο άκουσμα του ονοματος του.


Δεν θελω να παιξω τα γνωστα..
Θα παιξω ενα κομματι απο την Κυρα των Αμπελιων..
ενα απο τα πιο Διονυσιακα του κείμενα.

η φωτογραφία τραβηχτηκε χρονια πριν
στη γειτονια του ριτσου στη μονεμβασια,
Πίσω απο την καμερα
η θέα
ειναι το σπιτι του ποιητη..


το ανοητο,
ασχημουλικο κοριτσακι της φωτογραφιας
που κοιταζει ηλιθιωδώς
αυτη την πληροφορία
την εμαθε πολυ αργοτερα..