Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011
Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011
28 Οκτωβρίου 2011.. Ελεύθερη ;
Απο την ταινια Μ' ΑΓΑΠΑΣ; (1988)- Σκηνοθεσία: ΠΑΝΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Μουσική: ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ
ανεξαρτητη παραγωγη :)
Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011
Το Ερωτημα
"Τελικά το ερωτημα ειναι ..
Ποιος γραφει την ιστορια
Ποιος τραβαει τις κουρτινες
ποιος επιλεγει τα βηματα του χορου μας..
Ποιος μας οδηγει στην τρελα
μας μαστιγωνει
αλλα και μας στεφανωνει με τη νικη
οταν επιβιωσουμε απο το ακατορθωτο!
Ποιος ειναι αυτος που τα κανει ολα αυτα?
Ποιος τιμαει οσους αγαπαμε με την ιδια του ζωη?
Ποιος στελνει τερατα να μας σκοτωσουν
και την ιδια στιγμη
τραγουδαει
οτι δεν θα πεθανουμε ποτε!
Ποιος μας διδασκει τι ειναι αληθινο
και πως να γελαμε με τα ψεματα.
Ποιος αποφασιζει γιατι ζουμε
και τι θα υπερασπιστουμε πεθαινοντας?
Ποιος μας αλυσσοδενει και ποιος
κραταει το κλειδι για την ελευθερια?
Εσεις ειστε αυτος!
Εχετε ολα τα απαραιτητα οπλα
ΤΩΡΑ... ΠΟΛΕΜΗΣΤΕ! "
Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011
Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011
Το δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας
Που λες..
τα σακίδια των οδοιπόρων τα σέβομαι πολύ.
Περιέχουν τα ανεκτίμητα , αυτά που ο ταξιδιώτης επιλέγει
απ όλα του τα κεκτημένα να πάρει μαζί του στο ταξίδι.
Κι επειδή το ταξίδι τικτει και το σακίδιο γεννά..
όπως σε όλα τα Μυστήρια..
ο δρόμος μεταμορφώνει αυτα τα αντικείμενα σε άλλα.
Κι ετσι μετα την πορεία.. οσα πηρες μαζι σου, οπως κ εσυ
αλλωστε.. ποτε δεν γυριζουν πισω τους τα ιδια.
Γι αυτο σου λεω.. μεγάλη υποθεση το σακίδιο ρε φίλε..
Κι ενα απο τα πιο ωραια σακιδια το συναντησα στην Παρνηθα.
στις δεντροφυτευσεις των καμμενων πλαγιων..
απο τον δίσκο ο ξυπόλητος πρίγκηπας
Τραγούδι: Δημήτρης Αποστολάκης Μουσική - Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
παίζουν :Μιχάλης Σταυρακάκης: λαούτο κρητικό, λαούτο νησιώτικο, λαούτο πολίτικο, μαντολίνο, ταμπουρά,
Δημήτρης Ζαχαριουδάκης: κιθάρα
Δημήτρης Αποστολάκης: λύρα, βιολόλυρα, σάζι
Αντώνης Σκαμνάκης: κοντραμπάσο, ηλεκτρικό εξάχορδο άταστο μπάσο, ούτι
Αλέξης Νόνης: αθάνατος, νταούλι, μπεντίρ, τουμπελέκι, ζίλια, ρεκ, στάμνα
Μαρία Κώτη: ακορτεόν
Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω
δε θέλω ούτε μερτικό απ' το κοπάδι
μού 'πες φτερά πως έχω κάποιο κρύο βράδυ
μα εγώ φτερά δεν έχω άμα δεν τ' ανοίγω
Πάρε αγέρι στα ουράνια την πνοή μας
να κάμει όσα ονειρευτήκαμε ταξίδια
εδώ ο άρχοντας μοιράζει μπιχλιμπίδια
κι εμείς του δίνουμε στιγμές απ' τη ζωή μας
Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω
εδώ ο έρωτας πια δεν περνοδιαβαίνει
αφού τ' αδέρφια μας γυρνούν σαν κολασμένοι
για να μαζέψουνε το βιος τους λίγο-λίγο
Πάνω στο στέμμα μου βρυχάται άγριος λιόντας
κι είναι του άγνωστου ο πιο μεγάλος τρόμος
το ξέρεις μάτια μου πως δεν υπάρχει δρόμος
αφού το δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας
τα σακίδια των οδοιπόρων τα σέβομαι πολύ.
Περιέχουν τα ανεκτίμητα , αυτά που ο ταξιδιώτης επιλέγει
απ όλα του τα κεκτημένα να πάρει μαζί του στο ταξίδι.
Κι επειδή το ταξίδι τικτει και το σακίδιο γεννά..
όπως σε όλα τα Μυστήρια..
ο δρόμος μεταμορφώνει αυτα τα αντικείμενα σε άλλα.
Κι ετσι μετα την πορεία.. οσα πηρες μαζι σου, οπως κ εσυ
αλλωστε.. ποτε δεν γυριζουν πισω τους τα ιδια.
Γι αυτο σου λεω.. μεγάλη υποθεση το σακίδιο ρε φίλε..
Κι ενα απο τα πιο ωραια σακιδια το συναντησα στην Παρνηθα.
στις δεντροφυτευσεις των καμμενων πλαγιων..
απο τον δίσκο ο ξυπόλητος πρίγκηπας
Τραγούδι: Δημήτρης Αποστολάκης Μουσική - Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
παίζουν :Μιχάλης Σταυρακάκης: λαούτο κρητικό, λαούτο νησιώτικο, λαούτο πολίτικο, μαντολίνο, ταμπουρά,
Δημήτρης Ζαχαριουδάκης: κιθάρα
Δημήτρης Αποστολάκης: λύρα, βιολόλυρα, σάζι
Αντώνης Σκαμνάκης: κοντραμπάσο, ηλεκτρικό εξάχορδο άταστο μπάσο, ούτι
Αλέξης Νόνης: αθάνατος, νταούλι, μπεντίρ, τουμπελέκι, ζίλια, ρεκ, στάμνα
Μαρία Κώτη: ακορτεόν
Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω
δε θέλω ούτε μερτικό απ' το κοπάδι
μού 'πες φτερά πως έχω κάποιο κρύο βράδυ
μα εγώ φτερά δεν έχω άμα δεν τ' ανοίγω
Πάρε αγέρι στα ουράνια την πνοή μας
να κάμει όσα ονειρευτήκαμε ταξίδια
εδώ ο άρχοντας μοιράζει μπιχλιμπίδια
κι εμείς του δίνουμε στιγμές απ' τη ζωή μας
Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω
εδώ ο έρωτας πια δεν περνοδιαβαίνει
αφού τ' αδέρφια μας γυρνούν σαν κολασμένοι
για να μαζέψουνε το βιος τους λίγο-λίγο
Πάνω στο στέμμα μου βρυχάται άγριος λιόντας
κι είναι του άγνωστου ο πιο μεγάλος τρόμος
το ξέρεις μάτια μου πως δεν υπάρχει δρόμος
αφού το δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας
Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011
Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011
Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)