time time time see what's become of me..

ψηλα..

Με το αλάνι στους ώμους.. ανεβηκαμε ψηλα..

Ο αέρας έπαιρνε τα μαλλιά κ τα ρούχα,
μα εκεινο σφιχτα στην πλατη μου
σαν δερμα.
Μυρισαμε μαζι το θυμαρι το αγριο,
νιωσαμε πανω μας τον αλμυρο ανεμο
κ το ωραιο το φως το ελληνικο
που δεν χαμπαριαζει τιποτα !

Και κοιτα το
τι όμορφο που δειχνει κατω απο τον ήλιο..  :)))))

ζει και ζει και ζει...

Εννοείεται πως η φωτογραφία δεν μπήκε απο ασέβεια..
Μα με τσαντίζει που κάτι τετοιες μέρες
ξεχνάμε το Θείο μέσα μας κ τρέχουμε σε παπάδες κ λιτανίες.
Εμένα, σαν ελληνίδα, η ιστορία μου με έμαθε να καταβάζω τους θεους
εδω.. στην καθημερινότητα.. να συνδιαλλεγομαι μαζι τους, να τους λατρευω,
να τους θυμωνω, να τους μαλώνω, να τους αγαπάω.
Μετά ήρθε το βυζάντιο και εγινε το θειο εικονα, ξεμακρυνε, αγιοποιηθηκε..

Και ποιος θυμάται το μονοπατάκι
που σε κατεβάζει βαθιά μεσα σου, σε εκεινο το ιερό..
ποιος καταδύεται εκεί πια για να προσευχει στην ιερότητα της ψυχουλας του,
ποιος γονατίζει μπροστα στον εαυτο του και ασπάζεται τρεμαμενος
τον εαυτο του στο μέτωπο?
Ποιος ειπε οτι η Παναγία.. με θελει να σέρνομαι με την κοιλια σα το φιδι
να περπαταω στα 4 σαν το προβατο, μεχρι να φτασω στην επιχρυσομενη εικονα της
για να την προσκυνησω.
Να με συγχωρειται παπαπαδες, πιστοι, ιερείς κλπ κλπ
Αλλα τη παναγια την πρωτοσυναντας στα γονατα της μανας σου
που σε κοιταζει σα ενα μικρο χριστουλι
Που για αυτο σε μεγαλωνει, με την ελπιδα να να σταθεις ορθιος
να πολεμησεις, να πας κοντρα στο αδικο κ στο Κακο.
Και καρδιοχτυπαει που ξερει πως οσο πιο αγνη η καρδια σου
τοσο πιο συχνες οι σταυρωσεις.

Και ετσι τουτη η φωτογραφια
στο σπιτι της γιαγιας με τα μεγαλα μπλε παραθυρα
μου θυμιζει εκεινους τους στιχους
" η παναγια τα πελαγα κρατουσε στην ποδια της"

να μην ξεχνας
πως σε μαθαινουν να προσκυνας την κοιμηση.. το θλιβερο
αλλα 3 μερες μετα
ήρθε η ανάσταση της..
( ζει και ζει και ζει )
αυτό να θυμάσαι, αυτο να λατρευεις..