Αυτη η φωτογραφία, που ξεθαψε η μανα μου πριν λιγες μερες..
αποτελει οικογενειακο μυστηριο!
Απο μακρυα, ενα κοριτσακι
μεσα σε μια αστεια κοκκινη στολη που του πεφτει κ μεγαλη
ντυμενο κοκινοσκουφιτσα
ετοιμο να το στειλουν στο δασος.
Πισω τα ψηλα βουνα
στο χερι το καλαθακι
κ εκεινο να χαμογελαει χαζοχαρουμενα εχοντας αγνοια κινδυνου
για οσα θα αντιμετωπισει σε λιγο μπαινοντας στο δασος.
Μου θυμιζει κατι φωτογραφιες ηλιθιες που εβγαζαν τα αγορια
πριν πανε στον πολεμο, μεσα στη χαρα λες κ πανε σε γιορτη!
Και αφου απο μικρη με εντυναν κοκινοσκουφιτσα κ με εστελναν στο δασος
παιδι πραγμα..
ετσι εξηγειται - νομιζα- η βαθια εξοικιωση που εχω με τα δαση
αλλα και με τον λυκο- κακο δεν θα πω, αγριο ειναι η σωστη κουβεντα.
Δηλαδη το βλεπω, ανοιγεις το στομα σου να με καταπιεις
βγαζεις νυχια, σηκωνεις τριχωμα, δειχνεις δοντια
και εγω εκει, αεναα ενα μαλακισμενο 5χρονο χαμογελωντας σα χαζο
σταθερα στη θεση μου.
Πλησιαζοντας ομως πιο κοντα στην εικονα
θα δεις τα ματια μου πρησμενα απο το κλαμα
δεν θυμαται η μανα μου γιατι ειχα κλαψει, ουτε κ εγω φυσικα,
εχει σπασει το κεφαλι της να θυμηθει
αλλα φαινεται ναχω κλαψει πολυ
γιατι ετσι φουσκωνουν τα βλεφαρα μου απο κατω αμα κλαιω..
Κι ομως το επομενο πρωι,
η λυπη εχει χαθει
εχω ενα τεραστιο χαμογελο κ γελιο απο καρδιας
κ τα ματια μου λαμπουν απο χαρα αν και μυστηριωδως πρησμενα απο κλαμα..
Γελιο κ κλαμενα ματια, πιο κοντρα δεν εχει!
Και τωρα που τα μετραω καλυτερα
αρχιζω να καταλαβαινω
πως το κοριτσακι της φωτογραφιας
δεν φοβαται τον λυκο
οχι γιατι ειναι γενναιο..
αλλα γιατι ειναι και το ιδιο λυκακι.
Και ποτε δεν το βαζει κατω
ειτε μοναχο
ειτε στην αγελη
λυκακι παραμενει..
Μην κοιτας που το συστημα τη γυναικα
τη μεγαλωνει να ειναι κοκινοσκουφιτσα
το λυκο να ειναι απαραιτητως κακος
κ τον κυνηγο μονιμως μαγκα.
Αυτα ειναι απλοικα παραμυθια των δυτικων.
Κ εμας τους Ελληνες
δεν μας αξιζουν παραμυθια
Γιατι εμεις εχουμε Ιστορια..
και εχουμε και πεισμα
κ μπορει να κλαιμε ολη νυχτα στο μαξιλαρι μας
μα το πρωι χαμογελαμε στον Ηλιο
κ το παλευουμε, οτι και ναναι!
