αααχχχ...
και εκει που η πιστα εχει βαθμο δυσκολιας μεγιστο
κ ολα μοιαζουν ασηκωτα..

οδηγας ολομόναχη
πεφτει τραγουδακι στο ραδιοφωνο

και ο ηλιος..
παει και βρισκει το μοναδικο ανοιγμα στο ρουχο σου
εκει στο λαιμο που χαμηλωνει η μπλουζιτσα..
και σκυβει
και σε φυλαει απαλα
κ ζεστα..

και η μερα σωζεται κυριολεκτικα απο το φως
οπως εξαλλου
απο τις απαρχες του κοσμου
συμβαινει παντοτε

και αυτοματα
ο μοναδικος φυσικος δορυφορος
που η Γη παραδεχεται
ειναι η ακρη απο το φορεματακι σου
που ανασηκωνεται
καθως εσυ στροβιλιζεσαι
χορευοντας..

Sleepwalking Man του Sivert Hoyem ..

Ακούγοντας στο ραδιόφωνο
τον αγαπητό σκανδιναβό σε αυτο το νεο τραγουδάκι..
καμπύλωσε λιγουλάκι μέσα μου η χωροχρονική απολυτότητα
κ βρέθηκα πάλι πάνω στη χήνα ενος άλλου σκανδιναβού-
του ξανθούλη του Νιλς..

και έδωσα βάση στον στίχο..
και θυμήθηκα μια αστεία ιστορία
όταν ημουν μικρή υπνοβατούσα.. πολύ!
Αρχικά μέσα στο σπίτι..
κ ένα βράδυ, αποκοιμησμένη έγω στον καναπέ του σαλονιου
- στο άλλο δωμάτιο οι γονείς μου ετρωγαν με φίλους κ συγγενεις..
και σηκώνομαι που λες :)
και ανοίγω την πορτα, κατεβαίνω τις σκάλες..
ξωπίσω γονεις, φιλοι κ συγγενεις.. να ακολουθούν
γιατι τον υπνοβάτη ελεγε η γιαγια μου αν τον ξυπνησεις αποτομα
μπορει και να πεθανει...
βγήκα στο δρόμο λέει εκεινο το βραδυ, ξυπόλητη
κ αν δεν με είχαν σταματησει με τρόπο, αγνωστο για το που θα εφτανα..

μεγαλώνοντας το εκοψα το συνηθειο..
μονο που τα τελευταια χρονια σα να συμβαινει το αντιθετο φιλε..
νιωθω πως ολο και περισσοτερο
περπαταω ξυπνητη ανάμεσα σε υπνοβάτες..
μια χώρα σε ύπνωση- δεν βλεπουν, δεν αντιδρουν, δεν παρατηρουν..
οχι οτι στο εξωτερικο ειναι αλλιως, η ίδια εν ύπνω κατάσταση

παλιότερα σκεφτόμουν να κανω μπαμ κ να εκραγω..
μπας κ ξυπνήσουν όλοι απο το θόρυβο
όμως αμα τον ξυπνήσεις τον υπνοβάτη έλεγε η γιαγια..  κλπ κλπ

μα έχω αρχίσει να κουράζομαι ξέρεις
γιατι όλο κ σπανιότερα βρίσκω ξυπνητό άνθρωπο για να μιλησω
---- και είναι μαγεία όταν συμβαινει...  :))))

νομίζω οτι εκείνο το βράδυ πάντως
που βγήκα μικρουλα ξυπόλητη στο δρόμο
ήταν απλώς μια πρόβα!
θα έχω ένα σακίδιο (κιτρινο) λοιπον δίπλα στην πόρτα ετοιμο
για εκεινο το βράδυ
που θα ξυπνήσω εν υπνώση
κ θα βγω εξω στο δρόμο..
κ θα περπατησω ολα τα χιλιομετρα
που οι ορθολογισμοι του ξυπνιου μου
με εμποδιζουν τωρα να κανω..
και θα ξυπνησω πια
ισως σε ενα σκανδιναβικο τοπίο χιονισμένο..
ή ισως σε όλα εκεινα τα τοπία
μακράν πλησιέστερα χιλιομετρικά απο τη σκανδιναβία,
εκ των συνθηκών όμως
προς το παρον
απλησίαστα κ αδύνατα..

το Αδύνατον κυρίες και κύριοι..
παντοτε με αυτό τα έβαζα, με αυτό μετριόμουν
κ βεβαιως βεβαιως απο αυτό έτρωγα πάντα τα μούτρα μου

οπως κ να εχει
λεω..
σάμπως ναναι
καλύτερα να πέφτεις νικημενος απο το αδυνατο
παρά να ζεις μια συνεχη ισοπαλία με το λίγο

Άρμενο

κατι βραδια αταξιδευτα
που σου εχει πεσει ο κληρος
για να φαγωθεις

απλως το τραγουδας τουτο το ξορκι που γραψε ο καββαδιας
κ αγανταρει η καρδια σου ρε φιλε ..

This is ground control to Major Tom..

far above the world
planet earth is blue
and there is nothing i can do 


 

εΝ Ιορδάνη..

όποιος έχει μεγαλώσει κοντά σε νερό..
το πιο πιθανό
να θυμάται τα Θεοφάνεια σα μια μέρα γιορτής

κι ομως φέτος..
αν κ το τελετουργικό το ιδιο
η ουσία αλλοιωμένη

δεν έχει αλητεία η βουτιά,
δεν έχει ιερότητα η στιγμή,
δεν έχουν υπόσταση τα λόγια
δεν συμβολίζει την κάθαρση η πτήση..

φέτος κατω απο τα βαριά αμφια
κ τα χρυσοποίκιλτα  ραβδιά
το νερό,
το νηπενθές απο τα τόσα πνιγμένα παιδιά
δεν καταφερε να καθαγιαστεί.
Μαυρες οι ψυχες, αδεια τα ματια φιλε
Και οχι οτι με σοκαρε..
Το θείο ποτέ δεν θα το βρεις σε χρυσα καλιμαύκια
κ ακριβά άμφια..
Ομως φετοςειδικα.. αυτο που το παπαδαριο -
που ελεγε κ ο αφορισμένος ο Καζαντζακης -
κατέβηκε μεσα στη χλιδα στο λιμάνι
για να ρίξει το σταυρο στη θαλασσα
που εχει ξεβρασει τοσα πτώματα..
σα να μην τρεχει τιποτα
μου ανακατεψε τα μέσα μου..!

Πως σκατα
κοιταζει ο ανθρωπος προς τα πανω με θράσος
κ αναζητα το Αγιο Πνευμα
με τοσο βαρος στις πλάτες;
Πως Του ζητά να καθαγιάσει τα υδατα
που γεμισαν ψυχες κατω απο τα παγκοσμια σχεδια
στα οποια η Εκκλησια δεν αντισταθηκε ποτε
εκτος απο ελαχιστες εξαιρεσεις;

Μακρυά απο ολα αυτα
μέσα στους σκοτεινούς καιρούς
εγω κανω οπως παντα τη δικιά μου προσευχή
στο Φως, το καθαρο κ το θειο..

κ κοιτάω τα σταράκια μου φιλε
ταπεινα..
μέχρι να ξημερώσει..


https://youtu.be/kL2lx4jr4Kg

~ η μουσική ειναι Muse - Liquid State  ( The 2nd Law )
~ με το μαγικο βιντεο συναντηθηκα τυχαια στον ιστό
     αλλά το ένιωσα τοσο οικειο που λες κ ηρθε να με βρει

Αγαπημένη μου παιδική κασετίνα..

δεν μπορω να στο εξηγησω ρε κοπελιά
αλλά σήμερα δευτερη μερα του χρονου
και εγω σκεφτομαι εσενα..

που νασαι αραγε ;

σε θυμάμαι κ χαμογελάω..
εβγαινες θυμαμαι μονο σε ροζουλι χρωμα συνηθως
κ εγω που το ροζ ποτε δεν το πολυσυμπαθησα, γιατι ειναι νερομενο κόκκινο
ηταν αυτο το μονο ροζ που αγαπησα σε ολη μου τη ζωη..
θυμαμαι τα μαγνητακια σου στα ανοιγματα
 - το πρωτο μαγνητικο πεδιο που κατανοησα στη φυση
θυμαμαι την ειδικη θηκη για τη γομα
  λες κ η γομα ηταν η πιο σοβαρη υποθεση στον πλανητη
τις μυστικες θηκες - εκει που εκρυβα ολα τα γιγαντιαια μυστικα μου
την αναδιπλωμενη θηκη για τα στυλο, διαστημοπλοιακη τεχνολογια μαγκα μου!
τη θεση για το προγραμμα των μαθηματων, που οταν ξεκινουσε η χρονια
εγραφε τα μαθηματα κ καθως προχωρουσε αντικαθιστόταν με αυτοκολλητα
φωτογραφιες κ αποκομματα απο περιοδικα..

 τΑ ΤΡαγουΔΙα σηΜΕΡΑ παιζουν ολα γιΑ πΑΡΤΗ σου..

μα που να βρισκεσαι;
σε φαντζομαι καπου μαζι με το αγαπημενο μου μπλε παγουρινο
τα σπαστα ποτηρακια που γεμιζα νερο απο τις βρυσες στο προαυλιο
εκεινο το καλαθακι που ειχα για το κολατσιο στο νηπιαγωγειο..
κ ολα τα αγαπημενα πραγματακια που ειχα παιδι..

να μου τους φιλησεις ολους
κ να τους πεις πως παντα σας νοσταλγω
κ πως κατω απο τη στολη της ενηλικης
ειμαι εγω παντα.. με τις κοτσιδες
κ τα λερωμενα δαχτυλα απο τους μαρκαδορους

καλη χρονια σε ολα τα παιδακια
που αρνηθηκαν πεισματικα να μεγαλωσουν
πληρωνοντας παντα το τιμημα
καθε νεα χρονια