" Οι διαστάσεις του ψηφιδωτού δαπέδου είναι 4,5 Χ 3 μέτρα.
Με την αποκάλυψη του ψηφιδωτού δαπέδου δόθηκε η δυνατότητα και για την τελική υποστύλωση του επιστυλίου των Καρυατίδων. Φυσικά, έχουν ήδη ξεκινήσει οι εργασίες προστασίας του ψηφιδωτού, οι οποίες συνίστανται:
α. Επικάλυψη με φύλλα φελιζόλ
β. Και πάνω από αυτά ξύλινη επένδυση "
Και έτσι Περσεφόνη..
σε ξυπνησαμε βιαια,
σε καθαρίσαμε απο το ιερο χωματακι που σε φυλαγε τοσα χρόνια..
Και το πρωτο πράγμα που θα σε σκεπάσει απο εμάς
ειναι φελιζόλ..
Γιατι αυτό είμαστε πια.. Ενας φελιζολ πολιτισμός, αυτό έμεινε απο εμάς.
Βεβαια θα σε παραμυθιάσουν οτι ειναι για την προστασία σου, για το καλό σου.
Κ εγώ που χαλάστηκα απο αυτη την επέμβαση , για άλλη μια φορά
θα νιώσω εκτος Τόπου κ Χρόνου γιατι ετσι πια ειναι ο σύγχρονος τρόπος.
Και δε γουστάρω να συμπλεύσω με τους νεους τρόπους.
Με πήγε χρόνια πίσω αυτή η πληροφορία. Ημουνα μικρή όταν ο πατέρας μου
με έπαιρνε μαζί του στην ιχθυόσκαλα αργά το βράδυ που " μπαίνουν μεσα"
οπως το λέγανε, τα καίκια. Εβγαινες 12 η 1 απο το σπιτι σου , η γειτονια κοιμοταν.
Κ ξαφνικα εμπαινες σε εναν χωρο με εξεδρα στη θαλασσα, φωτα, φωνές,
καικια που εδεναν, τελαρα που γεμιζαν ψαρια, αντρες που μαλωναν η αστειευόντουσαν,
η αγωνία αν το καικι σου γυρισε καλα, αν η ψαρια ηταν καλη..
Ενας ολοφώτιστος κόσμος μέσα στη νύχτα.
Κι άλλες φορές με επαιρνε μαζι του στο μαγαζι, με εβαζε κ καθομουν
σε ενα ψηλο σκαμπω στο πισω ταμειο, τοσο ψηλο που τα ποδια μου
δεν πατουσαν, τοσο ψηλο που ενιωθα οτι ηταν το παρατηρητηριο μου..
Η καστρινη πολεμιστρα μου.. Κ παρατηρουσα εκθαμβη γυρω μου.
Εκεινες τις εποχές τα ψάρια τα βάζανε σε ξυλινα τελάρα,
κ άμα θέλανε να πουν βάλε τρίμμα πάγο για να διατηρηθουν
λέγανε " χιονίζω τα ψάρια " .
Κ στην ιχθυόσκαλα ξυλινα ηταν τα τελάρα κ ερχονταν μαζι με τα καικια.
Ξύλινα κ πολυταξιδεμένα.. Κ καθε τελαρο είχε πάνω του το όνομα του ιδιοκτητη.
Ειχε ο καθενας τα τελάρα του. Κ ετσι χρόνια μετα που "μπάρκαρε" ο πατερας μου,
βρήκα σε ενα νησακι εναν ψαρα να καθεται πανω σε ενα τελάρο με το επιθετο μου κ
να φτιάχνει τα δίχτυα του. Είχαν ιστορία , είχαν όνομα εκείνα τα τελάρα
τα φτιαγμένα απο ξύλο.
Μια μερα.. ηρθε ξαφνικα το φελιζολ..
Η νεα μοδα, καλυτερη συντηρηση, καλυτερη υγιεινη λεγανε.
Γεμισε η ιχθυοσκαλα ασπρα κουτια ολοιδια, νοσοκομειακα, μιας χρησης..
Ποτε δεν το χωνεψα αυτο το υλικο, με εκανε να ανατριχιάζω..
Διογκωμένη πολυστερίνη
- ανωνυμα λευκα κουτια απο φελιζολ- αγκάλιασαν τα ψαράκια
κ το ξύλο σιγα σιγα παραγκωνίστηκε.
Γιατι το ξύλο ηταν ακριβοτερο.. γιατι ηταν πιο βαρυ στο κουβαλημα,
γιατι δεν το πέταγες- επρεπε να μαθεις να το καθαριζεις κ να το συντηρείς.
Ξυλινα τελαρα συναντας ακομα που κ που
αλλα τα κυνηγούν η υγειονομικη υπηρεσία
και οι αστίατροι.
Και εγώ οποτε τα συναντω χαμογελώ
κ νιώθω εκτος Τόπου κ Χρόνου.
Σας τον χαρίζω τον φελιζολ πολιτισμο σας κύριοι..
Δε συμμετέχω !
